SitemkaR

Düşünüyorum da, neden azalıyor sevgiler, iyilikler?
Paylaşmaktan kaçar olduk, duygularımızı!
Daha az konuşup, daha çok kapanır olduk içimize.
Öyle bir devrin, içerisinde yaşıyoruz ki, yardım etmeye korkar olduk birine.
Güven duygusu, aldı başını gitti bir yerlere!
Zarar görürüm, korkusuyla kapattık kulaklarımızı yardım dileyenlere.
Haksız da değildik, kendimizce!
Ne kadar kolay elde ettikse, o kadar kıymetini bilmedik sahip olduklarımızın.
Kolayca kazanılan şeyler, yine aynı kolaylıkla yitirilir oldu!
Zamanın akışımı, hızlandı? Yoksa bizmi herşeyi hızlı, hızlı tüketir hale geldik?
Yıllarca emek vererek kazanılan sevgi, şimdilerde sakız olmuş önüne gelenin dilinde!
Öyle bir sakız ki, içerisindeki bütün şekeri, tadı emildikten sonra tükürülüp atılmış yerlere..
İcat edildikçe yeni yeni şeyler, kopup gidiyor biçok şey değerlerimizden!
Yalnız kalmaktan korkar, kalabalığa tahammül edemez olduk.
Öyle bir hale geldi ki yaşam, artık ne istediğimizi bilemez olduk.
Az olanla yetinemiyor, çok olanla vehamete kapılıyoruz.
Adına dost dediklerimiz bile, sırtımızdan bıçaklar oldu.
Öyle çok aldatıldık ki, sevemez olduk kimseleri.
Öyle çok ihanete uğradı ki güvenimiz, sakladık onu kimsenin erişemeyeceği derinliklere!
Ayrılıklar ile öyle çok acı duydu ki kalplerimiz, bağlanmaya tövbekar oldu dillerimiz.
Herşey, olanca sürat'i ile devam ederken, hayat denilen bu yolda,
Geriye bize ne kaldı acaba?