pesimistler

..

Sevmediğim şeyler var aslında ama nefret edecek kadar olumsuz duygu beslediğim bir şey yok. Ben dengesiz miyim?

hayır bence çok iyi bir şey bu gereğinden fazla nefret insana saçma şeyler yaptırabilir. Herşey kararınca iyi

:/

üzerime alınıyorum ve kınıyorum =/

Kendisinin akıllı olduğunu sanıp başkasının salak olduğunu sanan aptallardan nefret ederim.Kendisin havalı olduğunu düşünen insanlardan nefret ederim.Anlamsız konuşanlardan nefret ederim.Böyle liste uzar gider...

Güzellik ve çirkinli göreceli kavramlardır ve öfkeyle sakinlik ruh halidir, bu sebeple bunları örnek gösteremeyiz. Sevgi, sakin veya öfkeli olmaktan farklı bir durumdur. Öfkelenmek veya sakin olmak ruh halidir ama sevgi ihtiyaçtır, sevgi sürekli ve derin bir histir.

Açıkçası benim sevmediğim bir sürü şey var, ama kin tuttuğum ya da nefret duyduğum bir şey olduğunu sanmam. Nefret = kinciliktir. Bir şeyden nefret etmek, onu sevmek kadar süreklidir. Bunu nefret olarak yaparsan bu kindir.

Nefret, aşktan, sevgiden ve diğer şeylerden farklı tutulmalı bana kalırsa.
Mesele savaştan nefret etmekse, ben savaşa karşı da bir nefret besleyemem onu çıkaranlara karşı da. Öfke hissedebilirim, korku hissedebilirim, kınayabilir ve aşağılayabilirim, ama nefret hissedemem. Çünkü bazı şeylerin sebepleri, doğuş noktaları vardır. Hiçbir şeyi tam ayrıntısıyla bilmek mümkün değildir, bu sebeple "nefret" gibi sürekli bir duyguyu durumu tetikleyecek her ayrıntıyı bilmeden hissedemem. Bilmem ne demek istediğimi anlatabildim mi? Bir nevi, benim duygularım da biraz mantığıma göre yönlenir.

Veya belki ben çok nefrete müsait bir insanımdır ve bu yanımı dizginlemeyi öğrenmişimdir. Örneğin öfkesini dizginlemeyi başaran insan, bir yerden sonra bazı şeylerin öfkelenmeye değmeyeceğini anlar ve öfkelendiği şeyler git gide azalır. Nefret için aynısı neden geçerli olmasın?

İnsanın yetiştiği bölgeyle çirkini ve güzeli ayırt etme özelliğinden çok çirkin ve güzel konusundaki bakış açısı yerleşir. Ben zencilerle büyürsem beyaz insanları itici bulabilirim. Beyazlarla büyürsem zencileri itici bulabilirim. Çirkinlerle büyürsem onları güzel bulabilir ve güzel bulunan insanları güzel bulmayabilirim.

Benim büyüdüğüm çevrede, annemler teyzemler falan, hep iri gözlü insanlardı. Çekik gözlüleri nadiren güzel bulurum. İri gözlü insanlar hep beni daha çok etkiler. Oysa bir Japon'un kendisi gibi Japon olanları daha güzel bulabileceğini düşünebiliriz. Mesela Japon erkeklerinin hiçbiri çekici gelmez bana, kızlarından da çok azını güzel bulurum. Bu onların güzel olmadığı anlamına değil, benim onlara alışkın olmadığım anlamına gelir.
Yani çirkini görmeden güzeli ayırt etmeyi öğrenemeyiz durumu söz konusu değildir, bu polarite çirkini ve güzeli ayırt etme değil, kendi zevkine sahip olma durumudur.

Bir bebek doğduğunda nefreti hissetmiş midir? O zaman nasıl annesine sevgi ve bağlılık hissedebilir, kollarında güvenle uyuyabilir? Bebekler sevmedikleri insanlara karşı çok huzursuz olurlar. Çünkü karşıdan sevgiyi hissederler.

Yani nefret ve sevgi, sadece senin hissetmenle değil karşıdan sezmenle de alakalıdır. Nefreti hissetmeyen biri süreklilik gösteren sevgiyi hissedemez diyemeyiz.

:/