Yıldız Çalar

Karanlık kuytu bir sınıfta, notalar içime dokunuyordu. Her tını küçük sınıf duvarlarında minik bir yıldız olarak şekilleniyordu. Saniyeler geçtikçe, melodi sürdükçe küçük yıldızlar kümelendiler, farklı renklere soyundular. Mavi, kırmızı, yeşil... Sınıf eski karanlık perdesini üzerinden atmıştı, renklerin karışımı senfonideki ahengi temsil ediyordu adeta. Pat pat... Ufak davul sesleri ve nar gibi açan iki güneş, sınıfı saran sıcak ışık... Kısa sürede etrafımda bir galaksi peydah olmuştu, gezegenleriyle, yıldızlarıyla, tozuyla rengarenk bir galaksi. Ben küçük bir toz tanesiyim, belki de evrenin tam merkezindeyim. Her şey etrafımdan akıp geçiyor, zaman, zamanın parmaklarımın arasından geçtiğini hissedebiliyorum. Mekan her an kendini gerçekleştiriyor, bazen de ben mekan oluyorum.

Küçük karanlık kutu... Duvarlar her an benliğimi yörüngelerine çekiyor, anılar gitgide somutlaşıyor, dokunulabilir hale geliyordu. Ufak toz zerreleri halinde anılar, her biri bir göz yaşı... Mutlusu da hüzünlüsü de. Çünkü her biri hem yanı başımda hem de benden üzerinden geçen zaman kadar uzakta. Zaman ne ki sanki ? Sadece aldığını gördüm, kimin umurunda boş ver...

Tık... Sınıf karardı, müzik neden bitti yahu ? Gidip ışığı açtım. Müzik çalarımın başlat tuşuna basıp bekledim ama yanıt alamadım, pilini yeni doldurmuştum halbuki... Gerçek sessizlik, saf sessizlik, güzel bir şey sona erdiğinde gerçekleşen ses... içimi sardı, kalbime bastırdı. Yoksa müzik çalarım mı bozuldu ? Ondan bana kalan son şey, evreni sıcacık bir battaniye misali etrafıma saran o şey... Artık ses çıkarmıyordu... müzik çalarım bozulmuştu. Onun bir anı zerreciğine dönüşmesine izin veremem, o benimle konuşan yegane eşya! Hatırın için mücadele edeceğim.


B.Caalum Flavius