Vücüdunda ki tüm sıvının çekildiğini hissediyordu. Hava daha fazla neme ihtiyaç duyuyordu. O kadar açtı ki insanları kurutacak kadar kavurucuydu artık hava. Bir kaç defa yemek çalmak zorunda kalmıştı. Çevikliği sayesinde pekse zor olmamıştı bu hırsızlık girişimleri. Daha çok sıvı sıkıntısı çekiyordu ama dayanabiliyordu. Mezar misali kapalı gemiden çıktığında atacaktı kendini serinliğe, böyle umuyordu en azından.

Zor olsada uyumaya çalışıyordu. En azından fazla enerji ve sıvı yakmazdı belki böylece. Gözlerini kapattı ve açtı. Aynı rüyaya uyandı, saatini kaç olduğunu bilmese de tahmin edebiliyordu. 8'i 2 geçtiğine şüphesi yoktu. Her gün uyandığı saatin değişmesi gibi bir ihtimal yoktu. Biraz toparlanmak için ayağa kalkıp esneme hareketleri yapmaya başladı. Gerindi ve boşluğu yumrukladı. Oturdu ve geçmişi düşünmeye başladı.

Amcasını kendi diktiği ağaçlar ormanına gömdükten sonra en yakın denizci karargahına doğru yola çıkacakti. Denizci olmasını meyve yedikten sonra ertelenen tek şey, amcasının senelerce o muhtaçken ona aynı şekilde bakmasıydı. Tek ailesi, amcasını, o halde bırakıp gidememişti. Amcasının tek aileside Dios ve babasıydı. Gençken evlenen amcasının, bir de cocuğu vardı, ama babasının sürekli anlatmayı red ettigi bir sekilde kaybetmişti onları. Koyün ve ailesinin ölümünden sonra kelimenin tam anlamıyla çöken amcasına bunu bunu sorma zalimliğini göstermemişti Dios. Çokta meraklı biri degildi zaten... Amcasının ailesinden sonra sen çok deger verdigi şey olan kılıcını, mezarına dik sekilde yerleştirdi, geniş orman serinliğinde yürümeye başladı. Her bir ağaç, köydeki her bir kişiyi temsil ediyoru. Bu yüzden çok saygı duyuyordu onlara... Ektiğinden beri ağaçlar tüm dünyaya inat yükselmişti, ölüme inat yeşermişlerdi, koyüne ithafen yasam doluydu. İçinde sincaplar, tavşanlar, hatta geyikler bile görmüştü. Ama su an hiç göremiyordu. Ormanın 2. Ustası amcası öldüğü içindi belki... Amcasının ölümüne çok üzülmemişti. Tüm köyünü bir gecede kaybettiği için mi, yoksa zaten çok yaşlı olduğu için mi emin degildi. Her ikisindende biraz dedi orman çıkışına vardığında. Dönüp arkasina bakmadı. Kırsala çıktı birden. Serinlikten ve gölgeden, derisine tecavüz eden güneşe çıkmak çarpmıştı onu. Matarasindan su alıp ensesine döktü ve boynunu ovaladı. Her ne kada serinlese de, yeterli degildi. Çok sıcaktı. Kutuplarda buzlar arasında olduğunu düşündü, serinlerim belki diye, ama pek işe yaramışa benzemiyordu. Sadece kutupları düşünmekle yetindi... 1 saat sonra vardı, varmak istediği şehre. Buradan şu an içinde bulunduğu gemiye kaçak yolcu bileti kesmişti. Fiyatıda uygundu. Tamamen ücretsiz.

Geminin tamamen durduğunu hissettiğinde, yolculuğunun sonuna geldiğini anlamıştı artık. Kimseye görünmeden atladı kızgın kumlara. Sıcağın içinde bulunduğu tabuttan olduğunu sanmıştı, ama dışarıda hissettiği sıcağın yanında gemideki hava cennetimsi serinlik gibiydi. Yaz adasına düştüğünü anlaması uzun sürmedi. Çevresine bakıp burasının Alabasta Krallığı olduğuna karar kıldı. Biraz rahatsız olmuştu, bildiği kadarıyla burası çöl başkentiydi. İleride bir bar dikkatini çekmişti. Oraya doğru ilerledi...

Barın kovboy filmlerinde görülen tipteki kapısından içeri biri girdi, gıcırtıyı duyan insanlar sohbetlerine bir anlığına ara verip bu yabancıyı süzdüler. Sonra yeniden önceki gürültülü sohbetler başladı sanki hiç kesilmemiş gibi doğal bir şekilde, barmen ise hala yabancıyı süzmekteydi. Sanki parası olup olmadığını anlamaya çalışır gibi bir hali vardı, "Bir şeyler içecek misin, evlat?" dedi. Ak sakalından yaşlıca bir adam olduğu belli oluyordu fakat gözlerinde sanki 20li yaşlarında bir gencin gözlerindeki alev var gibiydi. Barmenin hemen arkasında ise bir "Arananlar" panosu vardı, mantardan zeminin üzerine eski-yeni birçok ilan asılmıştı. Bazı ilanların resmi kırmızı bir kalem ile X şeklinde çizilmişti, bunların haklanmış kanun kaçakları olduğuna şüphe yoktu. "Mavi Çizme Kracker" adlı bir korsan dikkat çekiyordu, pek yüksek olmayan ödülü-500.000beli- ve ilanın eskiliği uzun süredir kimsenin bu adamın peşine düşmediğini gösterir gibiydi.

Gürültülü konuşma seslerini kesen tiz bir kapı gıcırtısını çıkaran orkestranın şefiydi. Kapıdan geçmesiyle herkes susup içeri giren kırmızı gözlü şeytana bakmıştı, şeytan ise soğuk içeceklerden başka bir şey görmüyordu. Üzerindeki bakışlar birer birer kaybolurken şeytan, kendisini süzen barmene doğru ilerledi. Yaşlı olmasına rağmen dikkate değer gözleri olan barmenin sorusunu "Soğuk bir meyve suyu." diye cevapladı. Parası yoktu bu yüzden meyvesinin özelliğini kullanmaya karar verdi. "Scan" dedi sessizce, bu şekilde etraftaki paraların yerini bilebilirdi. Bu paralardan belli etmeden birazcık alacaktı sonrada bara oturduğundan beri dikkatini çeken kafa ödüllerinden 500.000'e sahip olanı avlayacaktı. Arada dikkat çekeni buydu, çünkü eski olmasına rağmen üzeri çarpılanmamıştı. Ayrıca bu para uzun süre yeterdi ona, asıl amacına varana kadar...

Meyve suyu isteyen bu genç adamı daha dikkatli süzmeye başladı barmen, bakışlarını takip ettiğinde arkasındaki aranıyor ilanlarına baktığını fark etti. "Eğer bu kellelerden birinin peşine düşeceksen, evlat, çok sert bir içkiye ihtiyacın var demektir. Ayrıca içkilerimizin güzelliği kadar verdiğimiz bilgilerin sağlamlığıyla da ünlüyüzdür bu çevrede." dedikten sonra göz kırptı kırmızı gözlü delikanlıya.

Kırmızı gözler alev almıştı adeta. Barmenin söyledikleri şeytanı heycanlandırmıştı. Şeytanımsı gülümsemeyle birlikte tam bir şeytan olmuştu artık Ken. "Rakiplerimi asla küçümsemem bu yüzden sarhoş çıkmamam lazım. Ayrıca param yok, ama 500.000'lik adamın nerede olduğunu söylersen 1-2 güne buraya parti yapmaya yetecek parayla dönerim. Şimdi iş konuşalım. " dedi. Heyecanını gizlemeye bile uğraşmıyordu. Hayvani öldürme içgüdüsü ortaya çıkmıştı. Solukları derin ve kesindi. Her zaman güvendiği şey bu içgüdüsü olmuştu. Neden saklamak için uğraşasındı ki? Meyveyi bu sayede bulabilmişti. Zorda kaldıklarında hayvanlar en güçlüdürler. Eğer ölecekse sadece bu kadar ilerliyebilecek bir potansiyeli var demektir. Bu yüzden korkmuyordu ölümden. Barmen söylediğinde adamın yerini biraz yolluk su isteyip yola çıkacaktı. Mavi çizme Kracker. Kaderinin sonuna gelmişti. Ken'in kaderinde ise sadece bir basamaktı...

Kısa bir süre düşünürmüş gibi yapan barmen tezgahın altından bir kağıt çıkartıp üzerine basitçe Mavi Çizme Kracker'ın takıldığı mekana giden yolu çiziktirdi. Kağıdı genç adama uzatıp "Zaten bir süre önce buraya gelip içtiği hiçbir şeyin parasını vermeden gitmişti, o yüzden senden bu bilgiye karşılık tek istediğim bu pisliği harcaman."

*Çizilen haritaya göre dükkandan çıkıp sağa dönecek, düz gidip dördüncü sola saptıktan sonra sağdaki ikinci binaya girmen gerekiyor. Sokağa ulaştığında girmen gereken binanın önünde iki tane adamın dikildiğini görüyorsun ve gelene geçene pek nazik olmayan bir biçimde bakıyor bu tipler.*

not : kusura bakma birkaç gündür internetim yok gibi bir şey çok kısa sürelerle girebildim ve aklımdan çıkmış senin rpg.

Tepeden yolculuğuna başlayan ter damlası, yüzünde yavaş yavaş ilerlerken Ken'in, Barmen nihayet düşünmeyi bırakmıştı. Önündeki tezgahın altına eğilip bir kağıt ve kalem çıkarmıştı. Olabilecek en basit şekilde bir harita çizmişti. Bu define haritasında ki ödül ise 500.000'lik Mavi Çizmeli Kracker'dı. Kağıdı uzatıp "Zaten bir süre önce buraya gelip içtiği hiçbir şeyin parasını vermeden gitmişti, o yüzden senden bu bilgiye karşılık tek istediğim bu pisliği harcaman." demişti Barmen.

Teşekkür edip çıkmıştı bardan. Elindeki haritaya doğru ilerliyordu. Basit bir haritaydı belki ama her şey açıktı. Bardan çıkıp sağa dönmüştü. Bir süre ilerleyip dördüncü sola girmişti. Bu sokaktaki sağdaki 2. bina Mavi Çizme Kracker'in mekanı olmalıydı. Binanın önündeki geçenlere garip bakan 2 adam bu bilgiyi doğrular nitelikteydi. 2 çöpler ilgilenmiyordu. Sıradan bir adam gibi yaklaşacaktı adamlara sonra aniden saldıracaktı onlara...

Not: önemli değil. Sağol emeğin için.

Ken dikkat çekmeden yaklaşmaya çalışıyor 1d20=7.

İki adam sokaktan geçen normal birine benzeyen kırmızı gözlü kişiyi süzüyor ve kendi aralarında bir şeyler konuştuktan sonra bir tanesi önce çıkıyor. Ken'in önünü kesen bu adam kollarını göğsünde kavuşturmuş ve bakışları genç adamı süzerken konuşuyor. "Nere gidiyon lan!" ardından cevap bekliyor.

Her ne kadar dikkat çekmemek asıl önceliği olsada, çoktan farketmişti adamlar onu. Pis sesi Ken'e ızdırap gibi geliyordu. Konuştuğu dili kesmek istiyordu, parçalamak istiyordu karşısında kollarını göğsünde birleştiren adamı. Cevap vermedi, cevabı cehennemde alacaktı adam. Ken kafasında planı kurdu, önünde duran adamı geçecekti. Tüm gücüyle koşup arkada kapıda duran adama kılıcıylq ani bir saldırı uyguluyacaktı. Öndeki adamın arkasında olması nedeniyle kendini güvende hisseden adamı gafil avlayacaktı böylece. İnsan içgüdüleri, saldırıya uzaklığına göre, rahatlardı insan. Karşıdakinin yeteneklerini bilmese bile. Bu yüzden ölecekleri burada. Ken'in yapmadığını yapıp küçümsüyorlardı karşılarındaki genç adamı. Arkadaki adamı kılıçtan geçirip, şaşkınlığı üzerindeyken önde durana da saldırmak istiyordu ama şu an için önündekine konsantre olması gerekiyordu...