arkadaşlar bir gün msn deyken kafamın sağ üst tarafında bir lamba belirdi ve o lambayı açıp nese nirvana anımı anlatmama gerek yok ! sonuçta kafamda bir ışık çaktı (bunu mecaz değil gerçek anlamıyla kullanılmıştır) ve bu hikayeyi yazmaya karar verdim.Çok amatörce olabilir baştan söyliyeyim. msn de Hayalim Jeanne nickli arkadaşla bu hikayeyi birlikte yaptık.

Güneşli , sıcak bir gündü.Güneşin oluşturduğu neşeli gölgeler yerde sürekli oyun oynuyordu.Bu neşeli gölgelerin yanına usulca durgun , yalnız bir gölge gelmişti.Maron bu güzel günün tadını çıkarırcasına yavaş yavaş , emin adımlarla kiraz ağaçlarının şenlik yaptığı bu parkta dolaşıyordu.Ağaçların arasından usulca gelen bir meltem , suratını okşuyor, saçını yavaşça göklere doğru süzülmesini sağlıyordu.Meltem kendisini okşarken , bir yandan büyük , boncuk gözleri etrafı kolaçan ediyordu.Uzunca bir bakınmadan sonra gözleri aniden bir adama kilitlendi.Beyaz , kahküllü kısa saçları , buz mavisi gözleri olan , yerlere kadar uzanan kırmızı ceketli bir adamdı. Adama uzun uzun baktı ve zaman geçtikçe Maron kendini alışılmadık bir şekilde tuhaf hissediyordu.Ona karşı inanılmaz bir çekim gücü içinden çıkagelmişti.Bu duyguyu tereddütle hissederken ayakları çoktan ona doğru gitmeye başlamıştı bile.Yavaşça adama doğru yaklaşırken hiç beklenmedik bir şekilde adam Maron'a beyaz renkli , upuzun bir silahla ateş etti. Kurşun , Maron'un yanağını milimlik bir mesafeyle geçti ve hemen arkasındaki simsiyah , uzun kolları olan iblisin kafasına isabet etti.İblis kanlar içinde yere yığılırken Maron şok olmuş bir şekilde olduğu yere mıhlanmıştı.Adam çarpık ve vurdumduymaz bir gülümsemeyle Maron'a baktı.Buz mavisi gözleriyle hafifçe süzdükten sonra bütün alaycılığını toplayarak biraz daha gülümsedi.
''Eh...Jeanne D'arc'ın ruhuna sahip olman iblislerin seni doğraması için bir engel olmadığını bilmelisin.'' dedi adam bütün alaycılığıyla.
Maron'un midesi kasıldı; yoksa sırrını biliyormuydu?Aceleyle kafasından yüzlerce düşünce geçedursun , adam yavaşça silahını cebine koydu.Tam arkasını dönecekti ki Maron'un sesiyle ister istemez duraksadı.
''Bekle! Sen bunu nereden biliyorsun?!'' der Maron tedirgin bir ses tonuyla.Aklından türlü türlü düşünce geçiyordu ve her düşünce giderek dahada yerin dibine batırıyordu onu.Adam aniden Maron'a döndü ve kaşla göz arasında sırtındaki gümüş , kurukafalı kabzası olan uzun ve kalın kılıcını Maron'un omzuna doğru çekti.Öyle bir şekilde çekmişti ki kılıç Maron'dan birkaç tutam saç kesmişti.Saçlar usul usul yere düşerken , arkasındaki ikinci iblis aynı önceki iblis gibi kanlar içinde hızlıca yere düştü.Maron bu olay karşısında şok hali ikiye katlanmıştı ve adama korkuyla bakıyordu.Neler oluyordu burada? Bu iblisler neydi ve en önemlisi adam sırrını nereden biliyordu?Adam kanlı kılıcını ceketine silip , sırtına taktı ve havadar bir şekilde arkasına dönüp güneşin battığı yere doğru ağır adımlarla yürürken yavaşça gözden kayboldu...
Maron'un kalbi korkuyla davul gibi atıyordu.Hayatında bu kadar kendisini tedirgin hissetmemişti.Ayrıca o adam da kimdi diye düşünüyordu.Sırrını nasıl bilebilirdi ki?Hayatında ilk defa görmüştü.O arkasında beliren iki iblis , onlar neyin nesiydi?Yavaşça arkasına döndü ve kasılmış olan midesi dahada kasıldı , çalkalandı hatta.Karşısında resmen bir kan gölü vardı.Oradan bir an önce uzaklaşmakla ilgili bir duygu içinde kabarmaya başladı.Ve içindeki duyguya karşı koyamayarak hızlı adımlarla oradan ayrıldı...

Uzun bir koşuşmadan sonra eve can havliyle nefes nefese geldi ve ayakkabılarını çıkarıp fırlatarak içeriye kendini resmen attı.Olanları bir an önce Finn'e anlatmalıyım , diye düşünürken onu tam tahmin ettiği yerde yani odasında buldu.Biraz toparlandıktan sonra herşeyi Finn'e anlattı...
''O adam sırrını nasıl biliyor olabilir ki?!'' diye çıkıştı Finn.