Tembel yazar galyana geldi evet aslında böyle birşey yazmayı istiyordum hep. yiğenlerim filan dinlemeye doyamıyor belki sizde doyamassıznız dedim.

bazen akrabalırınızdan nasıl kazıklar yiyebildiğinizi sizi nasıl yıktıklarını anlamanız için yazayım dedim.Ayriyeten canımda sıkıldı.Sınavlar bitti ya rahata erdim biraz



1bölüm

Ölümle tanışmak.

-Hatırlıyor musun?

-Evet hiç unutamadım ki . Bir 15 ocak günüydü.Her yanım iki yüzlü leş kargaları ile doluydu.Hepsinin amacı biraz daha et kapmaktı. Köpekler gibi toplanmış,üzülmüş numarası yapıyorlardı.
Gözlerim ağlamaktan şişmişti.Yaklaşık 2 gündür ağlıyordum.Aralıksız gece ve gündüz.
Ben ailenin en şımarık çocuğu hayatımda en çok sevdiğim insanı 3 gün gibi kısa bir zamanda beklenmedik bir şekilde kaybetmiştim.Bana en çok değer veren insandı,Arkadaşım,dostum,kardeşim,korumam kısacası her şeyimdi babam.
Annemin hıçkırıkları,salondaki derdine ortağız kalabalığı,her şey tamdı.Bir cenaze eviydik artık biz.
Önce inanmadım babamın öldüğüne.Cenazeye götürdüklerinde göstermeleri için parçaladık kendimizi.Sonunda beyaz kefeni açtılar kara toprağa girmeden önce son kez.
Gerçektende babamdı.Teni öylesine beyazdı melekimsi bir ifadeye bürünmüştü yüzü.Son görüşüm oldu babamı.Arabaya bindirildik.Ve eve doğru girdik.Biz toprağın üstünden giderken babam artık toprağın altındaydı.Benimse yapabileceğim tek şeyi yapmış ve ağlamıştım durmadan.
Hayat bizim için yeniden başlıyordu.Yaklaşık bir iki gün daha ağladım.Annem gibi.Zavallıcık tek kalmanın acısını çekiyor ve ruhsal bir bunalım yaşıyordu.
Hiç kimseyle konuşma ihtiyacı duymadım beş gün boyunca,yemek te yememiştim pek.

-sonra
sonra sen geldin.hiç unutur muyum o anı

“evet ben geldim aslında hiç sevmezdim seni sümüklü XD ama ilk defa seni o kadar üzgün gördüm.O kadar insanın içinde olmana rağmen üzüntünü fark etmek zor olmadı.Kakamura kılıklı prenses tötülükler sarsın seni XD” kikir kikir gülüyor ve anlatırken buğulanmış gözlerime bakıyordu.

-Bana bak ağlama yine yoksa bu kaloriferi sen tamir edersin yada donarsın bu kış

-Ağlamicam tamam devam edeyim mi ?

-et bakalım vakit geçmez yoksa bu kaloriferle

Yanıma oturdun.Babanı üzüyorsun yapma dedin.Gerçekten ilgimi çekmişti.O şekilde ağlamamın babamı üzeceğini hiç düşünmemiştim.
Herkes ağlama demişti satlerce dil dökmüştü Ama bir kelime yetermiş demek.Mantıklı ve duygulu söylenen bir kelime yetermiş.
Hatırlıyormusun sonra karnım guruldamıştı nasılda utanmıştım.Aldın beni dışarı çıktık.Simitlerimizi aldık sahilde yürüdük.Uzun uzun konuşmuştum.Ne kadar da iyi gelmişti bazen düşünüyorum da acaba bir melekmisin sen?

Güler bir sesle cevap verdi.Rahatlatıcı ses tonu insanın yüreğine serin bir su serpiyordu.
-unut prenses unut artık .bak yakında 17 ne gireceksin koca bir kız olacaksın artık.
Tekrar işine döndü.Odamdaki kaloriferi tamir etmeye koyulmuştu.Üstündeki badi tarzı kısa kollusu yağ lekeleri içinde kalmış yüzü de bu lekelerden nasibini almıştı.Her şeye rağmen sanki hiç bir şey olmamış gibi gülümsüyordu.


şimdilik bu kadar beğenilirse devam edeceğim