Sevgili okurlarım xD Ben ailemle Bodrum'da kuzenlerimde ziyarete gittik, pazar günü geliyoruz ama yeni bölüm en erken Salı günü gelir haberiniz olsun ^^

Hadi ama Beroşum yeni bölüm isteriz!

İşte nazik ve düşünceli yazar adayı diye böyle kişilere derim ben! Bizi haberdar ettiğin için sağol prensesim

Çook güzel olmuş

Yorumlarınız için teşekkürler hepinize ^^
Gecikme dolayısıyla sizden çok, çok, çok, çok, çok, çok, çoooooook, kocaman ayı gibi bir özür diliyorum xD
Ama işte yeni bölüm...
Tabi sadece yarısı xD 6 dayfa sürünce kesmek zorunda kaldım xD 5. Bölümün yarısı çoktaan hazır olduğu için daha hızlı gelecek ^^
Umarım yeni bölümü okurken sıkılmazsınız, ki ben olsam kesin sıkılırdım xP Her zamankinden iğrenç bir bölümle baş başa bırakıyorum sizi...

Bölüm 4 - Cevapsız Sorular

... Evin kapısını açarken kendimi savaşa giden bir kahraman gibi hissediyordum. İçeri girer girmez yoğun bir sigara kokusu etrafımı sardı. Mutfağa yöneldiğimde büyükannemi sigara içerken buldum. Anahtarı kapıdan çıkarıp çantama geri koydum. Girişte anne ve babamın bir resmi vardı. İkisi de bana gülümsüyordu. Resme bakarak içimden mırıldandım. ' Anne, baba... Keşke şimdi yanımda olsaydınız. Üzgünüm baba ama seninde cadı gibi bir annen var. İşte başlıyoruz. Lütfen bana şans dileyin. '

Büyükannem: Ellaine! Neredeydin bu saate kadar?!?
Ella: Dışarıdaydım.
Büyükannem: Bunun bende farkındayım! Neden bana haber vermedin!?!
Ella: BANA BAĞIRMAYI KES!
Büyükannem: Sen nasıl bana karşı sesini yükseltirsin! ANNEN GİBİ SENDE TERBİYESİZİN TEKİSİN!
Ella ( Üzerine doğru yürüyüp, yakasından tuttum. ): EĞER ANNEME, BABAMA VEYA BANA TEK BİR LAF DAHA EDERSEN SENİ ÖLDÜRÜRÜM PİS MORUK!

* ŞAK *

İşte beklediğim gibi yanağıma bir tokat. Bana attığı tokat yüzümü anne-babamın resmine çevirmişti. O resimde ne kadar içten gülümsüyorlardı. Sanki olan hiçbir şeyden haberleri yokmuş gibiydi. ' Neden yanımda değilsiniz?.. Siz benim koruyucu meleklerimdiniz... Niye yanımda değilsiniz?.. Siz yokken yaşayamıyorum, yürüyemiyorum... Anne, baba lütfen yanıma gelin... Küçük bir çocuk gibi elimden tutun... Yürütün beni.. Birlikte yürüyelim, lütfen... Neden yanımda değilsiniz, Neden? ' İçimden bunları söylerken gözlerim dolmuştu. Büyükannem yanımda olmasa ağlayabilirdim. Ama o kadının yanında güçsüz biri gibi görünmek istemiyordum. Büyükannemin tokat attığı yer yeni acımaya başlamıştı. Büyük ihtimalle kızarmıştı yanağım. Birden kapı çaldı. Kapıyı açtım. Büyükannemde arkamda kimin geldiğine bakıyordu. İkinci kez çalan kapıyı açtığımda karşımda Robert vardı. Bayağı bir şaşırmıştım. Ama yüz kaslarım oynamıyordu. Bir an Robert'a sarılıp ağlamak geldi içimden. Elinde bir yan flüt kutusu vardı. Onu görünce yan flütümü almadığımı hatırladım. Robert gülerek konuşmaya başladı.

Robert ( Ne olduğunu bilmediği için gülümsüyordu. ): Yan flütünü unutmuşsun Ella. Ben giderken gördüm. Nota defterinde adresiniz yazıyordu, bende hemen getireyim... Dedim... ( Gülümsemesi silinmişti. ) Bir şey mi oldu?
Büyükannem: Ella! Kim bu? Sevgilin falan mı var da benim haberim yok?!?
Robert: Yanlış anlamışsınız efendim. Ben Ella'nın sınıf arkadaşıyım. Yeni okulundan sınıf arkadaşıyım yani. Adım Robert--
Büyükannem: Sana soru soran olmadı, kapa çeneni!!
Ella ( Uykudan uyanmış gibiydim ): Robert'a sesini yükseltemezsin! Bana belki ama Robert'a asla!

Büyükannem bu tepki karşısında sinirlenmiş olmalıydı ki yüzü kıpkırmızı kesilmişti. Robert ise şaşkın şaşkın bize bakıyordu. Yüzümü kaldırdığım için yanağımı yeni görmüş olmalıydı. Görünce de pek iyi olmadı. Yüzü ilk defa endişeli bir hal almıştı. Tam Robert ağzını açacakken büyükannem ikinci bir tokat için elini kaldırmıştı. Gözümü kapatmıştım. Karşı çıkmayacaktım. Çünkü biliyordum, eğer bana tokat atıp sinirini boşaltmazsa, gidip büyükbabama veya Robert'a sataşacaktı. Benim canımı istediği kadar acıtabilirdi ama Robert'inkini asla. Şimdi aynı tarafa inecek bir tokat daha bekliyordum. Bir ' şak ' sesi daha.
Ama sessizlik.
Tamamen sessizlik vardı. Çoktan bir tokat sesinin duyulup, yanağımın ikinci kez acıması gerekiyordu. Gözlerimi açıp başımı kaldırdım. Büyükannemin eli havada kalmıştı. Robert onun elini yakalamıştı. Şaşırıp kaldım. Robert'in yüzüne baktım. İnanılmaz bir şeydi, ama yüzünde büyük bir nefret ve ciddilik vardı. İlk defa onu bu kadar ciddi görüyordum. Sanki o şakacı, sürekli gülen Robert gitmiş, yerine ciddi ve olgun bir Robert gelmişti. Büyükannem de aynı şekilde Robert'a bakıyordu.

Robert ( Sesi çok tehdit ediciydi. Onun bu kadar ciddi olması içimi korkutmuştu. ): Sakın... Sakın Ella'nın kılına zarar vermeye kalkma. Ona zarar veren ilk kişi, inan bana bunu hayatıyla öder.

Robert sonunda büyükannemin sıkmakta olduğu bileğini bıraktı. Hala gözlerinden öfke ve tehdit saçarak büyükanneme bakıyordu. Bense bir Robert'a bir büyükanneme bakıyordum. Bir an aklıma bir soru takılmıştı; Neden? Neden Robert büyükannemi engellemişti? Ve resmen onu öldürmekle tehdit etmişti.

Büyükannem: Ellaine, iki ay cezalısın. Okul dahil evden dışarı çıkmayacaksın. Derslerin içinde özel öğret-
Ella: Hayır, ben cezalı falan değilim.
Büyükannem: Ne demek cezalı değilsin!?!
Ella: Kulaklarında mı duymuyor artık senin! Artık senin dediklerini yapmayacağım!! Cezalı falan değilim!!
Büyükannem: Çabuk odana git!
Ella: Gitmiyorum! Odama falan gitmiyorum!

Dedim. Canıma tak etmişti. Sürekli ' Sıkıldım bu evden, gitmek istiyorum ' diyordum. Ve gitmeye kararlıydım. Çantamı tekrar omzuma atıp, girişteki resmi aldım. Kapıyı hızla çarpıp asansörü çağırdım. Robert bana bakıyordu. Belki de ne yapacağımı merak ediyordu. Asansör gelince Robert önden geçmem için kapıyı açtı. Hiç itiraz etmeden içeri girdim. Robert de peşimden gelmişti. Robert zemin katın düğmesine basarken ben elimdeki resme bakmaya başladım. Anne ve babamı inceliyordum. Onları sadece hatırladığım anılardan ve gördüğüm rüyalardan hatırlıyordum. Ben on yaşlarındaydım o yangın olduğunda ama her şeyi dün gibi hatırlıyordum.

Robert: Nereye gideceksin? İstersen bizde kalabilirsin?
Ella: Hayır, Melodie'ye gitmeyi düşünüyorum. Beni şu an en iyi o anlar.
Robert ( Resme bakıyordu ): Onlar kim?
Ella: Annem ve babam...
Robert: Garip doğrusu. Annenin gözleri seninki gibi parlak bir deniz yeşili. Babanın saçları da seninki gibi simsiyah. İkisinden de bir şeyler almışsın sen.

Robert haklıydı. Birbirine sarılmış o iki mutlu insandan bir şeyler almıştım ben. Annem kıvırcık, kızıl saçlara sahipti. Gözleri de yemyeşildi. Beyaz teni kar gibiydi. Yüzünde hafif çil vardı. Bu haliyle çok doğal görünüyordu. Çok tatlı bir yüzü vardı. Gülümsemesi bana güven veriyor ve içimi ısıtıyordu. Babam da simsiyah saçlı masmavi gözlü birisiydi. Anneme sımsıkı sarılmıştı. Sanki hiç bırakmayacak gibi... Bir damla çerçeveye düşmüştü. Ağlamaya başlamışım, fark etmemiştim. Robert çenemden tutup yüzümü kendisine çevirdi. Eliyle gözlerimi sildi. Yüzüme yaklaşmıştı. Gözlerimin içine bakıyordu. O an düşecek gibi olmuştum. Zaten asansör aşağı indiği için garip hissediyordum, Robert'in gözlerine bakınca tamamen karanlık bir denizde düşüyormuşum gibi hissetmiştim.

Robert ( Fısıldayarak ): Onlar seni izliyorlar. Ve ağlamanı istemiyorlar. Onları üzmek istemezsin değil mi? Onlar seni bırakmadı, her zaman yanındalar. Ve seni koruyacaklar. Benim seni koruduğum gibi...

Donakalmıştım. Robert sanki içimden geçenleri okumuş gibiydi. Bir * Tinkk! * sesiyle asansör durmuştu. Robert önden çıkmış, benim içinde de kapıyı açık tutmuştu. Asansörden çıkıp apartman kapısına yöneldim. Dışarı çıktığımızda karanlık olmak üzereydi. Zaten gökyüzünde bir sürü kara bulut vardı. Büyük ihtimalle yağmur yağacaktı. Sonbahar olmasına rağmen Berlin'de akşamlar kış kadar soğuk olurdu. İçimi bir titreme kaplamıştı. Robert'a baktım. Üzerindeki kalın siyah ceketi çıkarıyordu. ' Deli mi bu? ' diye düşündüm içinden. Ama Robert, ceketi çıkarınca giydirmek için benim omzuma koymuştu. Bir yandan kolumu, ceketin koluna geçirmeye çalışıyor, bir yandan konuşuyordu.

Robert: Hadi giy şunu, üşüdüğün çok belli.
Ella: Ben üşümüyorum!
Robert ( O ünlü şirin gülümseme! Tanrı'm! ): Yalancı seni... Dudağın mosmor kesildi.

Bir an şaşakaldım. Sanki evin önündeki ciddi Robert geri gitmiş, yerine eski şakacı ve esprili Robert gelmişti. Ben bunları düşünürken Robert boş durmayıp ceketi bana giydirmişti. ' Şimdi oldu ' der gibi bana bakıp ceketi ilikliyordu. Düğmeleri iliklemeyi bitirince gülümseyerek yürümeye devam etti. Robert'in üzerinde ince bir ceket daha vardı. Ama çok inceydi.

Ella: Sen onunla üşümez misin?
Robert ( Gülümseyerek ): Ah, hayır üşümem. Berem bana yeter.
Ella: Çok garip birisin.
Robert: Evet, çoğu kişi öyle söyler.

Gülerek yoluma devam ettim. Ama Robert durmuştu. Durup yüzüne baktım. Hala gülümsüyordum. Sanki hayalet görmüş gibiydi. İnanamayarak yüzüme bakıyordu. Bense daha fazla gülümsüyordum. Onun o yüz hali bana çok garip gelmişti. Robert yanıma gelerek yüzüme bakmaya devam etti.

Robert: Sen - Sen gülümsedin mi? Nasıl yani Ellaine gülümsedi mi?
Ella: Ne var yani gülümseyemez miyim?
Robert: Ha - Hayır. Yani evet. Gülümse ama... Bunu çok sık yapmadığın için şaşırdım doğrusu.
Ella ( Küçük bir kahkaha attım. ): İnan bana uzun zamandır beni eğlendiren tek kişisin.
Robert ( Gülerek ): Bu mertebeye eriştiğim için sevindim.

Gülerek ilerlemeye devam ettik. Karşıdan küçük bir kedi geliyordu. Daha doğrusu üzerime doğru koşuyordu. Evet, belki biraz garipti ama benim kedilere karşı korkum vardı. Hele böyle üzerime doğru koşuyorsa... Küçük bir çığlık atarak Robert'in koluna sarılmışım. Kedi yanımıza kadar gelmiş, önümüzde zıplayıp duruyordu. Ben Robert'in koluna yapıştığımı henüz fark edip bıraktım. Robert kahkahalar içindeydi. Eğilip küçük kediyi okşamaya başladı. Kedi bembeyazdı. Robert her onun tüylerini okşadığında keyifle mırıldanıyordu. Bende eğilip kediye baktım. O kadarda zararlıymış gibi görünmüyordu gerçi. Robert bana baktı. Hala gülüyordu.

Robert: Kedileri çok severim. Bana hep şirin gelmişlerdir. Hadi sende okşa onu biraz. Merak etme seni ısırmaz. Küçük bir kedi bu. Korkacak değilsin ya?
Ella: Tabii ki korkmuyorum.
Robert: E hadi o zaman okşa kediyi.
Ella: Tamam... Tabii ki okşayacağım. Bu sadece bir kedi...

Elimi yavaşça kedinin sırtına götürdüm. Kedi başını kaldırıp elimi yalamıştı. Küçük bir çığlık daha atarak elimi geri çektim. Robert kahkahalar içindeydi. Neredeyse gözünden yaş gelmişti. Bense somurtmuş ona bakıyordum. Robert sonunda kendini durdurarak bana baktı. Bir elimi tutmuştu. Ne yapmaya çalıştığını anlayamamıştım.

Robert: Eğer sen sevmezsen ben sana sevdiririm.
Ella: Ne? Nasıl?
Robert: Görürsün şimdi.
Ella: Sakın aklından delice bir şey geçirme.

Robert sadece gülümseyip tutuğu elimi kedinin üzerine götürdü. Elimi tutarak kediyi okşamamı sağlıyordu. Kedi mırlayınca elim titremişti. Elimi geri çekecek oldum, ama Robert izin vermiyordu. Sonunda Robert de elimi bırakmıştı. Kedi miyavlayarak başka bir insan grubunun peşine takıldı. Bizde ayağa kalkarak yürümeye devam ettik.
Biraz sonra Melodie'lerin evi görünmeye başlamıştı. Melodie'nin ailesi apartmanda değil kendilerine özel bir dairede yaşıyordu. Evin dışı beyazdı. İki katlı ve büyük bir evdi. İçi de en azından dışı kadar geniş ve ferahtı. Bahçe kapısını açarak kapıya doğru yöneldim. Zile yavaşça bastım. Hoş bir melodi geliyordu kulağıma. Bir müzik kutusunun sesi gibiydi. İçeriden Melodie'nin çınlayan sesi geliyordu ' Ben bakarım! '. Melodie'nin merdivenden indiğini belirten birkaç patırtı ve kapının açılışı...

Harika Olmuş Beroşum canım benim çok uygun bir yerde kesmişsin hiç dert ettiğine değdi mi şimdi?? Neyse devamını isteriz! Hemen devamını yaz!
Bu arada Ella tipik Beril.

güzel olmuş ama biraz abartmışsın...Robertin daha yeni tanıştığı kızı tokat yemekten kurtarmısı olurda ölümle tehdit etmesi biraz aşırıya kaçmış die düşünüorum .Bu benim fikrim tabiii...

Eğer çok hoşuna gittiyse kız ve ondan çok hoşlandıysa neden olmasın?
Bazı insanlar vardır. Hayatımıza aniden girerler ve siz sanki uzun zamandır onu tanıyormuş gibi olursunuz. Robert'inki de bu olsa gerek!
Açıkçası bayıla bayıla ve ''N'olur burda bitmesin!'' diye içimden geçirerek okudum. Bölümü çok beğendim tatlım!

Veeeee yeni bölüm büyük bir sabırsızlıkla bekliyorummmmm!!!!!

Hikayeni başından beri zevkle okuyorum ve her bölümü iple çekiyorum....

ellerine sağlık....