olsun insan kendisini öyle bi kaptırıyorki bitmesini istemiyo
bu bölümde ne kadar çabuk geldi uwww 2 bölüm ukudum züpper yine yine çokk güzel olmuş. okuduktan sonra kendimi nina tolga timur enerjisine kaptırıyorum

Hikayemi sevmene çok seviniyorum. Bazen saçmalıyorum ama yine de birşeyler yazmak geliyor içimden. Ve bunları da okumanız, sevmeniz beni çok mutlu ediyor



Bölümleri gelen büyük desteklerin verdiği hevesle yazdığımdan çabuk koydum!

*****************************

Ne kadar zamandır uyudum bilmiyorum. Ama birinin beni izlediği duygusu gözlerimi açmama neden olmuştu.
Gözlerimi açınca yemyeşil iki gözle karşılaştım. O gözler bana o kadar yakındı ki! Yatağımda hemen doğrulup oturdum. O gelmişti. Yine! Ne yapmalıydım? Ben uyurken gelmiş, yatağımın baş ucunda çökmüş, dirseklerini nerdeyse yastığıma yaslayıp beni seyretmişti!

Ben uyanınca hemen geri çekildi. Ayağa kalkıp yine dün geceki gibi gülümsemeye başladı.

[Tolgaaa!!! Dün geceki çocuk burda, yine geldi! Karşımda] diye seslendim. Ama bu sefer çocuk gitmedi. Ben hala yatağımda oturuyordum ve sadece çocuğun gözlerine bakıyordum.

-Sana yine geleceğim demiştim!''dedi çocuk. Dün geceki gibi giyinmişti. Aynı anda Tolga'nın sesi beynimde yankılandı:
[Hemen geliyoruz, sakın korkma!]

-Kimsin?'' dedim. Sakin olmaya çalışarak. Aynı zamanda saatin kaç olduğunu anlamaya çalışıyordum. Balkona baktım. Karanlıktı. Akşam olmuştu. Zeynep abla akşam yemeğini erken hazırlamıştı. Sonra da ilacımı içmiştim. Daha sonra Zeynep abla ilacımın bittiğini söyleyip eczaneye gitmişti. O zaman saat altı buçuktu. Şimdi ise ya sekiz yada dokuz olmuş olmalıydı. Ve Zeynep abla hala gelmemişti. Timur da yoktu!!!

-Merak etme, düşman değilim.Beynin sinyaller yayıyor. Onları takip ettim, onlar da beni sana getirdi. Belkide kader beni sana getirdi'' diye başını kaşıdı. Etrafına baktı. Bilgisayar sandalyesini görünce, ''müsade var mı oturayım?'' Şimdi böyle nazik ve tatlı birinin düşman olma olasılığı sence kaç olur? Tedirginlikle ''evet'' dedim.

Yabancı çocuk sandalyeyi yatağın yanına çekti ve oturdu. Ben de o sırada hemen yan taraftaki saatime göz attım. Saat sekiz buçuktu...

-Öncelikle sana kendimi tanıtayım. Ben Raven, Raven Albery! Amerika'da yaşıyorum.Hakkında sağlam delillerim var ve eminim yakınların, arkadaşların senin tuhaf biri olduğunun farkındadır. Tabi kendileri de senin gibi tuhaf değillerse...Ailemde böyle şeylere rastlamadım ama ben de en az senin kadar tuhafım. Buraya senden yardım istemeye geldim. Kendimi,asıl kimliğimi bulmaya!''

O sırada aşağıda kapı çaldı. Balkon kapısı da birden şiddetle açıldı ve içeri Tolga daldı. Onun arkasından Ege ve Kerem. Tolga Raven'ı görür görmez yumruk attı ve hemen Raven'ın yakasına yapıştı.

Raven de karşı koydu. Ben de yatağımdan fırlayıp bağırmaya çalıştım ama sesim kısıktı. Bu gürültü ve karmaşada kimsenin beni duyduğu yoktu. Kerem aşağıya koşmuştu. Tolga Raven'ı yere yatırmış ard arda yumrukluyordu. Raven da kurtulduğu ve boş bulduğu aralarda Tolga'ya vuruyordu. Ancak Ege de karışmaya kalkışınca önüne geçtim. Ama daha önüne geçmemle yatağa düşmem bir oldu. Ege omuzlarımdan tuttuğu gibi yatağa fırlattı beni. . O sırada abim odaya girdi.

-Nina? İyi misin? Birşey yaptı mı?'' diye koşarak yanıma geldi. Bana sarıldı. Bense abimi ittim şaşkınlıkla , ''Nina?'' dedi. ''Kötü biri değil Raven! Bizden biri, bizim takımdan!'' dedim. Sesim kısıktı.

Zor söylemiştim bunları.
Abim beni bırakıp Tolga ile Ege'nin yanına koştu. Kerem de peşinden. Ege'yi kolundan tutup kenara çekti abim. Tolga hırsını bir türlü alamamışt. Raven'ın burnundan kan gelmeye başlamıştı. Çünkü Tolga aralıksız neredeyse yüzünü yumrukluyordu. Kerem bir kolundan abim bir kolundan Tolga'yı Raven'nın üzerinden zor aldılar. Raven da elinin tersiyle burnundan gelen kanı sildi. Sağ gözünün altı morarmış ve şişmişti. Burnundan akan kan durmuyordu. Çekmeceye uzanıp ordan hemen bir peçete buldum. Abim ve Kerem Tolga'yı sakinleştirmeye çalıştıkça o daha da öfkeleniyordu.


-Buldun tek başına kızı tabi. Ne gelip duruyorsun lan! Ha? İşin mi yok yoksa adrenalin olsun diye mi ? Öyleyse söyle biz sana iş te buluruz adrenalin de. Bırak abi iyice dağıtayım şunu! '' diye kurtulmaya çalışıyordu. Ege de hiç birşey bilmediğinden saldırmaya çalışıyordu. Abim ve Kerem ikisini zor zaptediyorlardı. Kerem, ''oğlum bu düşman değil. Bi dur abi, bi dur'' ama onlar öyle kendilerinden geçmişlerdi ki ne dedilerse duymuyorlardı.

Raven'ın doğrlup oturdu. Sürekli kanlı burnunu siliyordu ama boşunaydı. Çünkü kan durmuyordu. Yatağımın üzerinde emekliyip Raven'ın olduğu tarafa geçtim. Sonra da yanına çömelip peçeteyi verdim. Bizim delirmiş kahramanlarımıza bakıp, ''Raven düşman değil. Bizden biri'' dedim. Ancak o zaman durdular.

-Ne diyorsun Nina? Bu herifin bizden olduğunu nerden biliyorsun? Kızım saf olma!''

-Saf değilim ben! Eğer düşmanımız olsaydı çoktan öldürülmüştüm. Öyle sadece bakıp gitmezdi Raven, anında işimi bitirirdi. Bu akşam geldiğinde de karşıma geçip oturmazdı ve kendini tanıtmazdı. Ayrıca da Tolga, sen ona saldırdığında gücünü kullanıp karşı koyardı ama o böyle özel gücünü kullanmadı! ''
Timur Tolga'nın kolunu bıraktı. Kerem de Ege'nin önünden çekildi. Ayağa kalktım.
-Ben şimdi mutfağa iniyorum, buz alacağım. Çocuğun kılına bile dokunulmayacak, anlaşıldı mı?'' dedim.
Nedense böyle bir tavır almıştım. Raven'ı dövmelerinden mi yoksa onun düştüğü duruma üzülmemden mi anlamamıştım. Kim yardım istemek için gittiği yerde dövülmek ister ki? Büyük nezaketsizlik!

Buzu alıp geldiğimde Raven yer yastıklarından birinde oturuyordu. Yanında da kocaman bir peçete paketi vardı. Kanlı peçeteler de küçük çöp kutumu nerdeyse taşırıyordu. Abim bilgisayar sandalyesine ata biner gibi oturmuştu. Kerem yatağımın ayak ucunda, ege de yerde bağdaş kurmuştu. Odanın kpısına geldiğimde konuşuyorlardı.

-Nasıl sinyaller?'' Raven tıkanık burnuyla, '' her insandan sinyaller alırım. İnsanların beyin sinyalleri hep aynı ölçüdedir. Aynı dozdadır. Ama o kızın sinyalleri çok güçlüydü.Nasıl bilmiyorum ama benim aradığım sorunun cevabı sanki o kızdaymış gibi hissettim!''

-Hey! Bak, böyle konuşma tepemi attırıyorsun!'' dedi Ege. Ellerini diz kapaklarına koymuş dik dik bakarak. Raven nasıl olduysa dün geceki tatlı gülümsemesiyle gülümsedi.

-Lütfen o kızın senin sevgilin olduğunu söyleme'' dedi. Kerem, Abim ve Tolga aynı anda hep bir ağızdan sinirle ''hayır'' diye bağırdılar. Sonra birbirlerine baktılar. Raven daha da tatlı gülümesedi.

-Tamam o zaman, demekki şansım varmış'' dedi yeni bir peçete alarak. Tolga ayağa kalkıp, ''hiç şansın yok abicim. Çünkü kızın abisi var, değil mi?'' diye Timur'a döndü. Abim sinirle bakıyordu Raven'a!
Kapıdan biraz uzaklaştım. Ayaklarımı yere vura vura yeniden kapıya yaklaştım ve seslendim.

-Umarım çocuğa zarar vermiyorsunuzdur!'' İçeri geçip Raven'ın yanına çömeldim ve buzu burnuna koydum. Raven da minnetle gülümsedi. Sonra kendime yer yastıklarından birini çekip Ege ile Raven'ın arasına oturdum.
-Evet? Şu hayat hikayene başla bakalım dostum,'' dedi abim.



18.Bölümün Sonu

candygirlümmm süpeerr aynen devam bizi bekletme harika gidiyorr^^

Oha çok güzel olmuşş o.O
Raven'a yazık beh xD Türk erkeklerinin yumrukları sıkı olur ya xD
Tolga'ya gıcık oldum bu bölümde, hııııh! Bi' de orda " hiç şansın yok " derken gülesim geldi xD
Süpersin kuzucan*m tam gaz devam ^^

a- a -e -a -ama- e .. hayda ! çok kötü yerde bitti valla! keşke devamı olsaydı ben bi hafta giremiyce3m cumayha kadar(malum okul) şimdi meraktan çatlıycam yane ha animegirl? yannız bu bölüm çok süper olmuş harbiden yani bittiğinde bölüm kaldım böyle bak

AAAA
d . . p
\ . /

Yeni Üye ~19~



Saat akşamın dokuzu olmuştu. Zeynep abla hala ortalıkta yoktu. Teyzem ise geç gelecekti. Odamdaydık. Herkes Raven'ın söyleyeceklerini merakla bekliyordu.

- Kendimi bildim bileli diğer insanlardan farklıydım, hala da öyle. Ailemde kimse benim gibi değildi. Söylediğimde önce doktora götürdüler daha sonra da psikoloğa. Ama psikoloğa kalkıp bunları anlatmam saçma olurdu. Ben de her seansta sustum, konuşmadım. Kadın annemle babama benim sosyal ortamlarda fazla bulunmadığımdan içime kapandığımı ve kendimi insanlardan soğutladığımı söyledi. Bunun üzerine annemler beni Amerika'ya gönderdi. Ordaki büyükbabamla yaşamaya. Büyükbabam biraz delice bir ihtiyardır. Ona bazı özelliklerimi anlatınca dinlerdi, annemler gibi paniğe kapılıp anında deli damgasını basmazdı. Ancak büyükbabam yine de anlattıklarımı hayal ürünü olarak nitelendirirdi.

Sinyaller ve insan bedeninde gördüğüm ruhlarıyla çok şey öğrendim. Ancak sinyaler ruhları görmekten daha önemli. Bir kere gece uyurken bana yardım sinyali gelmişti. Yakınımda bi yerlerde birinin yardıma ihtiyacı vardı. Aşağı inip, büyükbabamın odasına koşup ona birinin yardıma ihtiyacının olacağını söyleme gitmiştim. Odaya girdiğimde büyükbabam yerde yatıyordu... ''


-Büyükbabanın yardıma ihtiyacı varmış...'' dedi Timur.

-Evet, ölmekte olan insanların beyni yardım sinyalleri yollar etrafa. Beyin bedenin tükenmekte olduğunun farkına vardığında sinyaller daha da güçleniyor ancak birkaç saniye sonra kesiliyor ve o insanı tamamen kaybediyoruz. Hayatımda artık yardım sinyallerinin ne olduğunu öğrenmiştim. Ve bu sık sık tekrarlanıyordu. Birkaç gece öyle olmuştu. Ertesi gün komşumuz ölmüştü. Sonra başka bir komşunun oğlu ve başkaları...

Ama aradan aylar geçti ve özelliklerimle diğer insanlardan özel olduğumu hissetmeye başladım. Bu özellik beni diğer insanlardan daha üstün kılıyordu.

Okula başladığım gün hem öğretmenleri hem de öğrencileri şaşırtmayı başarmıştım. Hepsi bana hayrandı. Bazen benden hoşlanan kızları bulabiliyordum. Onların beyin sinyalleri daha güçlü ve daha değişik oluyordu. Bundan yola çıkarak birkaç kızla aynı anda çıktım. Çok eğleniyordum. Ama eğlencem bir yıl sürdü.

Artık kızlarla çıkmak, insanları şaşırtmak ve bu özelliğim bana pek ilginç gelmemeye başladı. Hayatım değişti. Okul, kızlar, hayat anlamsızlaştı. Eğer böyle bir özelliğim varsa demekki benim bir amacım var bir hedefim var diye düşündüm.

Her gece kendimi amacımı bulmak için meditasyona verdim. Ve bir gece gözlerimi kapattığımda önüme bir görüntü geldi '' diye bana baktı. ''Yanımda oturan kız ve ben konuşuyorduk. Ben ona ''taşıyıcı'' diye hitap etmiştim. O geceden sonra sadece taşıyıcıyı düşündüm. Sadece onu. Okulda, evde... Her yerde ondan bir sinyal bekledim. Onu bulmak için araştırma yaptım. Ancak ne isim, ne soyad ne bir ip ucu. Sadece bir görüntü ve ''taşıyıcı'' sözcüğü vardı bildiğim.

Okuldan eve dönerken akşam gördüğüm kız önümde durmuş bana gülümsüyordu. Gözlerime inanamamıştım. Ondan bi sinyal almam gerekiyordu yada bedeninde beyaz yada siyah görüntü belirmeliydi. Gözlerimi övuşturup tekrar baktığımda yok olmuştu. Eve gidince duş alıp yine meditasyona başladım. O akşam gördüğüm taşıyıcı tekrar düşündüm. Bu sefer bana sinyal geldi. O zaman çok heyecanlandım. Sinyal kesilmesin diye dua ettim. Ve şansıma sinyal hiç kesilmedi. Sinyalin geldiği yöne doğru hareket ettim. Bavulumu toplayıp yola çıktım. Ve işte şimdi burdayım''

Hepimiz büyülenmiş gibi Raven'a bakıyorduk. Odada ses çıkmıyordu. Raven taa Amerika'dan gelen benim sinyalime gelmişti. Ama onu nasıl çağırdığımı bilmiyordum. Görüntüm nasıl ona ulaştı merak ediyordum. Raven'ın hiç birşeyden haberi yoktu.

- Vay be! Şu hikayeye bak. Sen baya yol almışsındır. Gelen tek bir sinyal için buraya geldin. Ama bilmediğin çok şey var dostum'' dedi Tolga. Kerem oturduğu yerden kalkıp balkon kapısına gitti. Dışarıyı izleyerek, '' sana anlatmamız gereken çok daha uzun bir hikayemiz var'' dedi.

- Şu anda iki Rus, iki Türk ve bir Amerikan bulunuyor bu grupta'' dedi Ege. Raven bir kaşını kaldırıp '' peki ya sen? '' dedi.

-Ben sıradan çocuğum'' diye güldü. Raven da Ege'ye gülümsedi.
-Nerde kalacaksın?'' Abim sandalyeden kalkmıştı. '' Senin güve
nli bir yerde olman lazım. Ne de olsa bizden birisin. Düşmanlarımız var, onlardan korunmalısın, dikkatli olmalısın'' dedi.

-Otelde kalıyorum iki haftadır. Şimdiye kadar herhangi bir tehlikeyle karşılaşmadım.''

-Olmaz! Biz artık bi takımız. Beraber olmalıyız. Yardıma ihtiyacımız olduğunda anında birbirimize ulaşabilmeliyiz'' Ege bağdaş kurduğu bacaklarını çözdü ve gerindi.

-O zaman Raven bizde kalabilir. Ben zaten anneannemle kalıyorum. Yurt dışından gelen arkadaşım dersem problem olmaz. Amaaa benim yatağımda yatamazsın, kanepede yatarsın!'' dedi.

-Ay ne kadar naziksin Ege! '' diye kızdım. '' Çocuk nerelerden ne zorluklarla bizi buluyor senin şu yaptığına bak...'' Raven gülümseyip araya girdi, ''sorun değil güzel taşıyıcı, ben amacıma ulaştım. Bunun sonucuna katlanırım. Hem kanepede yatmak öyle sandığın kadar zor değil!'' dedi.

Ay ay! O sırada Raven'a sarılabilirdim. Öyle nazik biri ki!

-Ne var? Benim odamda benim yatağıma yatamaz, o kadar.'' diyerek kendini savundu Ege. Bencil ya bencil!

-Dostum, güzel taşıyıcımızın bir ismi var,Nina. Ona Nina demelisin'' dedi Tolga. Zaten ona sinirliydim. Ne var yani bana güzel taşıyıcı dese.? Bizim erkekler de nazik olmayı bilmiyor canım. Oysa bak Raven'a! Çocuk öyle nazikkki! Dayak yedi birşey yapmadı, sürekli iğneliyorlar kızmadı. Üstüne de yanındaki kıza çok nazik davranıyor. Bizimkiler de kıskançlık krizine girdiler kesin.

Raven bana elini uzattı, ''tanıştığımıza memnun oldum Nina! Seni sonunda buldum'' dedi.

t1ber1um hoşgeldiiiimn dicektim ama yine gitmek zorunda kalmışsın. Neyse artık cuma günü görüşürüz Yorum için teşekkür ederim, beğenmene çooook sevindimm *-*

Türk erkekleri çok çabuk sinirleniyorlar. Çok çabuk tepki gösteriyorlar Berilcim, haklısın da, yumrukları baya sert oluyor çünkü çok çabuk kaptırıyorlar kendilerini.

Sailormmon seni değişik bi nickle görmek çok tuhaf Bi an ayy yeni üyeee diye dedim ama meğer bizim Sailormoon muş! Yorum için teşekkür ederim canımmm

woww hakikaten dediğin gibi türk erkeleri bi vurdu mu oturtuyo dörtlükten valla güzel yazmışsın