Buz gibi dudakları yanağıma dokundu. 'Uyanma vaktii. Bugün okulun ilk günüü' teyzem incecik sesiyle beni uyandırdı. Gözlerimi açtım ve onun sıcacık bakışlarıyla karşılaştım. O kadar içten gülümsüyordu ki bu beni onu boş bir küfürle başımdan savmaktan vazgeçirdi. 'Günaydın' dedim usulca. 'Günaydın şapşal' dedi sırıtarak. Ve birden bire yüzüme bir tokat indirip odamdan kaçtı.

Teyzem üniversiteye gidiyordu ve benden sadece 2 yaş büyüktü. Aslında o teyzem bile değildi. Gerçekte teyzemin kızıydı ama teyzemi kaybettiğimizden beri ona nedeni belli olmayan bir şekilde teyze demeye başlamıştım.

Aslında çok iyi bir insandı pırlanta gibi bir kalbe sahipti. Ama talihsizlikler peşini bırakmıyordu. 14 yaşında annesini kaybetmiş, 2 yıl sonra flört etmeye başladığı bir çocuk sayesinde kendini az çok toparlamış aylar sonra da onu kaybetmişti.

Durum benim için de pek farklı sayılmazdı. Ben annemle babamı hiç tanımamıştım. Beni teyzem büyütmüş, onu ikinci bir anne olarak görürken onu da yitirmiştim. Okulda çok sevdiğim 2 arkadaşımın 2 si de öldüler. Ve ben bunlara anlam veremiyorum. Evet hala veremiyorum. Bu kadar büyük bir tesadüf nasıl olabiliyor? Çevremdeki insanlar nasıl teker teker yok oluyor? Ya da neden?

Mutfaktan yoğun bir tost kokusu geliyordu. Teyzem çok güzel yemek yapardı. Görünüşe göre kızı da ona çekmişti. Bugün ilk gün olduğu için servis yoktu. Kendi imkanlarımızla okula gidecektik. Çantamı kapıp belediye otobüsüne bindim.. İşgünü trafiğinde o basit yeşil otobüslerin sıkışık tıkışık köşelerinde yarım saatlik bir yolculuğun ardından üç aydır uğramadığım o devasa yere geldim.. Okuluma. Kapıda yoğun bir kalabalık vardı. Öğrencilerin heyecanı yüzlerinden okunuyordu. Ben ise hiç heyecanlı değildim. Üç ay önce neysek şimdi de oydu okul sonuçta. Tatili yeğelerim.

Yıldızlı saatime baktım. Zile daha yarım saat vardı ve güneşin alnında beklemeye hiç te niyetli değildim. İçeri girmeliydim. Kolay olacağa benzemiyordu. Ama ayaklarım benden önce davrandı ve kalabalığın içine daldım. İnsanları iterek kenarlardan geçmeye çalışıyordum. Aralardan eski öğretmenlerim ve eski sınıf arkadaşlarım gözüme çarpıyordu. Tikiler emolar inekler normaller her tipten insan bulunuyordu okulda. O sırada sağ yanımdaki mavi gömlekli kızın arkasından bana bakan çocuğu gördüm. Kalbim atmayı bıraktı. Çünkü bana bakıyordu ve bu çocuğu tanıdığıma emindim. Bu çocuğu başka bir zaman başka bir yerde de gördüğümü adım gbi biliyordum. Hemde birkaç kere. Ama onu tanımıyordum. O sırada araya kahverengi montlu bir oğlan girdi.. Göz temasımız kesildi.