T_T ah şu gençlik diyorum Cüneyt'e ithafen.
Bizim okulda da benzer şeyler oluyor da,tabii Melek gibi ince ruhlu kız pek olmadığından pek hoş şeyler olmuyor ehm neyse.
Hikayeni çok sevdim yav,herşeyden önce sıradan gibi görünüyor yani yaşamın bir parçası gibi bu yüzden çok güzel tebrik ederim.

Ders boyunca hiç konuşmadık.. Sanırım bana darılmıştı. Ben ise kendimi suçlu hissediyordum.. Ama zorla güzellik olmazdı.. Ne yapabilirdim ki.. Bilmiyorum.

Zil çaldığında apar topar kendimi sınıftan attım ve ağlamaya başladım.. Hemen eve gitmek istiyordum.. Gözyaşlarım yüzünden etraftı görmekte zorlanıyordum.. Ama bu sırt çantasını nerede görsem tanırdım.. Gözyaşlarımı silip ona baktım. İşin ilginç yanı.. Bu sefer o bana bakmıyordu.. Gözlerinde acımsı bir ifade vardı.. Sanki birşeylere üzülüyor birşeyler için endişeleniyormuş gibiydi.. Onun baktığı yöne kafamı çevirdim.. Ve Cüneyt'i gördüm.. Kalabalık arasından geçmeye çalışıyordu.. Bakışlarımı fark etmemişti..

Neden ona bakıyordu? Ne yapmaya çalışıyordu? Yoksa Cüneyt..? Böyle birşeyin olmasına asla izin vermeyecektim.. Dönüp hızla ona doğru koşmaya başladım.. İlk defa kaçmamıştı.. İlk defa orda duruyordu.. Onu yakalayacaktım..

Cüneyt'in dakikalar belki de saniyeler içinde öleceğini biliyordum.. Herşey yerine oturmaya başlamıştı.. Aramızda bir metre kadar kalmıştı.. Artık kaçamazdı.. Gözlerini bana doğru çevirdi. Bu davranışıyla arkamızdan sesler yükselmeye başladı.. Seslerin nerden geldiğini biliyordum Cüneyt ölmüştü.. Dayanamayıp tüm gücümle insanların arasından üstüne atladım.. Öfkeyle göğsünü yumruklamaya başladım.. 'Senden nefret ediyorum' diye bağırdım.. Ama o pek etkilenmemiş gibiydi.. Hiç tepki vermiordu çünkü.. Boş boş Cüneyt'in öldüğü yere doğru bakıyordu.. Herkes Cüneyt'in ölümüyle ilgilendiği için.. Beni saçma sapan hareketlerim kimsenin dikkatini çekmiyordu..

Ne kadar ilginç birşeydi bu.. Onu tanımıyordum.. Adını bilmiyordum.. Ama ondan nefret ediyordum.. Bu insanları onun öldürdüğünü biliyordum artık.. Başka açıklaması olamazdı..

'Ona yazık oldu' dedi sesizce.. Bu hayatımda duyduğum en güzel erkek sesiydi. Nedensiz bir şekilde sakinleştim ve yumruk atmayı bırakıverdim.. Ama saniyeler öfkemi geri getirdi.. 'Onları sen öldürüyorsun' dedim.. 'Nasıl ''yazık'' kelimesini kullanabiliyorsun?' Bana bakmamayı sürdürüyordu.. O kadar sakin konuşuyordu ki.. Hayret ettim.. 'Hayır' dedi.. 'Onları ben öldürmüyorum.' Ardından yemyeşil gözlerini bana çevirdi.. Göz göze geldik.. Boyu çok uzundu ve yüzüne bakabilmek için başımı kaldırmak zorunda kalıyordum.. O kadar şaşırmıştım kafamda o kadar çok soru işareti oluşmuştu ki.. Söylenecek kelime bulamıyordum.. Kısa bir sessizlikten sonra 'Neden?' diye fısıldadım..
-Ne neden?
-Neden beni izliyorsun? Neden heryerde seni görüyorum?
-(Hafif gülümsedi) Bu kadar rahatsız olduğunu bilmiyordum..
'Cevap ver!' diye kükredim.. O hala sakinliğini koruyordu:
-Bunu sana söylememem gerekiyor..
Sinirlerim bozulmuştu.. Söyleyeceklerimi toparlamaya çalışırken o sessizliği bozdu: 'Gitsem iyi olur.. Birazdan polis gelecek.. Bence sen de gitmelisin' Tepem atıverdi 'HAYIR' diye bağırdım öfkeyle.. 'Benimle konuşman gerek' Gülümsedi.. 'Böyle bir gereklilik olduğunu sanmıyorum' Tekrar ağlamaya başlamıştım.. Gözyaşlarıma hakim olamıyordum.. 'Kim?' dedim yavaşça.. 'Bu insanları kim öldürüyor?' Bana iyi niyetle bakarak tek eliyle gözyaşlarımı sildi. 'Sadece benim olmadığımı bil..' dedi.. Ve o an verebileceğim en saçma tepkiyi verdim.. Hakkında hiç birşey bilmediğim bu kişiye inandım ve göğsüne yaslanıp hüngür hüngür ağlamaya başladım..

Cüneyt ...
Of yaa valla çöktüm kaldım ya
Daha dakikalar önce konuşuyordu, sevdiğini söylüyordu ve şimdi yok...

T_T haydaa
Gitti dağ gibi Cüneyt iyi mi
Tam da adamımsın dediğim karakter gitti XDhangi karakter favorim olsa ölüyo yav T_T

Ben yorumumda bundan korktuğumu söylemiştim zaten... Hmmm... Şu esrarengiz çocuk bayağı ilgimi çekmeye başladı... Bir de şunu merak ediyorum.. Acaba bu insanlar niye ölüyor.....

hmm ilginç bir hikaye.konusu güzel. anlatımını birazcık daha kuvvetlendirirsen süper olur bence

Mutfakla salonun birleşik olduğu bir odadaydık. Çok şık biryerdi. Oturmam için eliyle bembeyaz koltukları işaret etti. Sanki hiç kullanılmamış bembeyaz koltuklar.. Burası onun eviydi.

Oturdum. O da ayakta neskafe ısıtıyordu. Dakikalar boyunca süren, uzun bir sessizlik oldu.. Ardından kısık sesle 'Ne bilmek istiyorsun?' diye sordu bana..

'Herşeyi' dedim.. 'Herşeyi bilmek istiyorum. Beni neden takip ettiğini bilmek istiyorum. Bu kadar çok ölümün neden ve nasıl gerçekleştiğini bilmek istiyorum. Senin bu kadar şeyi nerden bildiğini bilmek istiyorum. Ve....' Mırıldanarak ekledim 'Senin kim olduğunu bilmek istiyorum.'

'Pekala' dedi bana.. 'Bunları öğrenmek için en fazla neyini feda ederdin?'
-Nasıl neyimi feda ederdim?
-Eğer sana bunların cevabını verirsem hayatındaki en dereğerli kişilerin ölebileceğini söylesem? Devam etmemi ister miydin?
Teyzemden bahsediyordu.. Bunu bakışlarından anlamıştım. Sesli düşünmeye başladım.
'Hayatım boyunca bir sürü ölüm gördüm ve hep bu ölümlerin nedenini merak ettim.. Eğer öğrenirsem ve engelleyebileceğim birşeyse.. Bir kişinin hayatına bin kişiyi değişmeyi tercih ederim..'
-Emin misin?
Gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı.. Teyzemi seviyordum ve başına birşey gelmesini istemiyordum ama aynı zamanda da bu ölümlerin nedenini çok merak ediyordum..
-Ne kadar zaman var?
-Ne için?
-Vedalaşmak için.. Teyzemle..
-Hiç yok.. Büyük ihtimal söylediğim anda ölecek..
Büyük bir kararsızlık içinde kalmıştım.. Cüneyt'in ölümü zaten bir gün içinde yeterince canımı yakmıştı.. İkinci bir ölümü daha kaldıramazdım.. Hem de o kişi hayatmdaki en değerli kişiyse.. Ne yapacağımı bilmediğim için hüngür hüngür ağlamaya başladım..

Eline iki fincan alıp yanıma oturdu. Bir tanesini önümüzdeki sehpahanın üstüne koyup önüme doğru ittirdi.. Neskafesinden bir yudum alarak 'Bence çok meraklısın' dedi.
-Sen olsan ne yapardın?
-Bilmiyorum. Ama şimdi sakin olup kendin için yararlı olanı seçmeye çalış..
'O zaman yardım et' dedim.. Gözyaşlarımı durduramıyordum. Yüzü birşeylere endişelenirmiş gibi bir hal aldı. Kolunu uzatıp beni koynuna doğru çekti.
-Sen ne kadar sonra öleceksin?
-Bilmiyorum.
-Daha fazla yanlız kalmak istemiyorum.
'Sakin ol' dedi gülümseyerek. 'Ben yanında olucam.. En azından ölene kadar..'
Göğsüne yaslanmış kokusunu içime çekiyordum.. Tek koluyla beni bir güzel sarmıştı.. Vicudu sıcacıktı.

Uzun bir sessizlik oldu..
'Pekala' dedim gözyaşlarımı silerek
Kararımı vermiştim..
'Ne pahasına olursa olsun öğrenmek istiyorum.'

çok güzel olmus tebrikler

Derin bir nefes aldı ve söze başladı.. Bana bakmıyordu.. Karşıdaki pencereden deniz manzarasını seyrediyordu..

'2-3 bin yıl önce çok çok yanlız bir kız varmış.. Kabilesindeki kişiler falan sürekli onu dışlıyormuş.. Kız bir süre sonra psikopata bağlayıp intihar etmiş ama ruhu o kadar nefretle doluymuş ki intikam için insanların içine girerek onları öldürmeye devam etmiş.. Yani çok salakça bir özet oldu ama birazcık anlamışsındır heralde.. Bu ruha ölüm meleği adını takmışlar.. Ve şimdi de seni seçti.. Senin içinde ve insanları öldürmeye devam ediyor..'

Böyle bir hikaye için teyzemden olduğuma inanamıyordum.
'İçimde biri mi var?'
-Evet..
-Teyzemi neden şimdi öldürdü de daha önce öldürmedi o zaman?
-Çünkü herkesi aynı anda öldürürse psikolojin bozulurdu ve intihar edebilirdin o yüzden en az bir kişi bırakıyor.. Aslında tek neden bu değil.. Yeni bir bedene geçtiğinde gücünü toparlaması bir 20 yıl falan alıyor.. Geri kalan yıllarda da manyakça önüne geleni öldürüyor.. Yani daha yaklaşık 4 yılımız var.. (Gülümsedi)
-Peki beni neden izliyordun?
-Dikkatini dağıtmaya çalışıyordum.. İnsanların hayatını bu şekilde kurtarabilirdim.. Birileri ölücekken beni daha fazla görüyorsan nedeni bu.. Engel olmaya çalışıyordum.
-Beni nasıl buldun?
-Hatırlamıyorum.. Ama bir çeşit tesadüftü..
-Bu kadar şeyi nerden öğrendin?
-Saçma gelebilir ama dedem anlatırdı çocukken.. Masal niyetine.. Ama içlerinden birinin gerçek olduğunu kendi gözlerimle gördüm.. İçinde bir katil yatıyor ve bugünden sonra bıkmadan usanmadan daha çok çalışacağından emin olabilirsin..