Nefes de alabiliyorum. Yemek de yiyebiliyorum. Gayet rahat su da içebiliyorum. Ama yokum sanki. Ne zaman ''var'' olsam, elim ayağım titriyor. Bu yazıyı bile yarım saatte falan anca yazabilmişimdir. Ne gitmek istiyorum, ne de kalmak. Her şeyi bırakıp, hayatımı sınav olmadan yaşamak istiyorum.

Akrabalarım, halimi hatrımı dahi sormadan sınav sonucumu soran arkadaşlarım... Hepsi boğuyor beni. Ben sokağın ortasında ağlama krizi geçirince bi annem, bi tek annem dedi bana: "Ben de bişi oldu sandım. Önemli değil oğlum" diye. O da beni görmek istiyor. İş, güç sahibi biri olarak. Evlenmiş, mutlu biri olarak. Ama sanki benim dışımda hiçbir şeyin önemi yokmuş gibi onun gözünde. Bu daha da bitiriyor beni. Sen de geç karşıma, "Gene mi yapamadın?" De. Belki o zaman en azından "var" olurdum. Hayatımdaki herkese karşı lanet okurdum. Ama şimdi kayboldum ben.

İyi geçen matematik sınavı sonucumun, doğrular kadar yanlışları var. Yapamadım, vallahi yapamadim. Keşke ölseydim de şu anki durumumu yaşamasaydım. "Hayatını istediğin gibi yaşamak" falan değil bu durum. Herkesin hayatı akiyo da benimki lanetlenmiş gibi. Tek suçlusu da benim. Ama bana da yazık be forum. Keyfimden, bilerek mi yaptım bunu?

Bu, hem buraya hem de kendime düştüğüm bi not olsun. Ben hayatımı pişmanlıklarım olmadan yaşamak istiyorum. Şu an sıçtım batırdım ama pes etmeyeceğim. Gerekirse inada binsin. Bi defa geleceğim şu hayatı zorlayabildiğim kadar zorlayacağım.