tırnaklarım asla uzamaz çünkü kemiririm *-*
yolda müzik dinlemeden ya da yanımda biri olmadan yürümeyi sevmem nefret ederim illa biri olacak
5 ,10 dk da bir faceye bakma hastalığım var kurtulamadım gitti o.O
telefon kullanmaktan nefret ederim 21.yy da en garibi bu olsa gerek u.u
insanların üzerindeki renkleri sayarım 5 renk bulmaya çalışırım yoksa içten içe sinirlenirim o.O
benden uzun saçlı bir kızla aynı ortamda bulunmaktan sakınırım benden uzun saçlı bir arkadaşım da yoktur zaten
hımm bi de doğum günümse ve faceden giriş yaptığı halde kutlamayan olursa arkadaşlıktan çıkardıklarım oldu tamam en tuhafı bu olsa gerek ama madem giriş yapyon bi kutla demi pişman değilim yine olsa yine yaparım (sonradan özür dilemişlerdi hediyemi alıp affettim )

şu başlığa bakıp benden de tuhaflarının olduğunu görüp rahatlıyorum. Çocukluğumdan kalma bir aşağılık kompleksim var, hala aşamadım, ve bu başımı ağrıtan en birincil sebep.

Öyle ki, çevremdeki kimse beni aşağılamadığı zaman kendi kendimi aşağılıyorum. Bununla mücadele edince kendimin tatmin olduğunu hissediyorum. Hastalık derecesinde bir şey. Kendimi aşağılayacak bisiy bulamazsam da gider çok pislik bi iş yaparım. İnsanlar kızar, onlarla yeniden mücadele etmeye çalışırım. Takıntı mı, hastalık mı bilmiyorum. İmkanı yok ama rahat batmadan duramam ben...

Bi de paranoyağım ben. İnsanlara güvenememem pek. 1. sınıftan beri dostum bildiğim insandan bile şüphelenirim. Her an birisi beni arkamdan vuracakmış gibi hissediyorum. Sebebi, yediğim dost kazıkları.

Öhöm, kinciliğimden bahsetmek de gerekirse, kimse ortaokul yıllarında yaşadığım travmaları tedavi edemez. Ne kadar sıkıntım varsa zaten şu anda tüm sebebi onlar. Onlar unuttu bile belki beni, ama ben deve gibi kin güdüyorum hala daha. Bu da tuhaf bi huy sayılır mı bilmiyorum ama, beni acayip sarstığı kesin. SBS ye hazırlandığım yıllarda bir taraftan da psikolojik çöküntü içindeydim ve farkında bile değildim.

-çok aşırı bir şekilde sevmediğim insanlarla kanka derecesinde samimi olanlardan da zamanla soğuduğumu farkettim.

-telefonda konuşmaktan resmen korkuyorum, çok fazla heyecanlanıyorum sanırım. o yüzden bana gelen tüm akraba aramaları falan olunca en yakınımdaki aile üyelerinden birine cevaplatıyorum, ya da duymamış gibi yapıyorum önemliyse tekrar ararlar di mi ama o.o

ve bunu da yapıyorum o.o

Resim çizerken çizdiğim şeyin duyguları yüzüme yansır. Çizdiğim şey surat atıyorsa surat asarım, gülüyorsa gülerim, ağlıyorsa ağlamam alksmdas ama üzgün bir ifadem olur.

..

Kirpiklerimle oynarım

bu şizofreni belirtisi de olabilir tabi bilmiyorum ama her gece yatmadan önce veya servisteyken filan kendi kendime konuşup senaryo üretiyorum. o bunu derse bende bunu derim o da bunu der bende böyle derim yok yok bu olmadı şöyle derim ama kendime engel olamıyorum çok saçma ama çok eğlenceli, en garip huyum bu olsa gerek. he bi de ağlarken hep aynaya bakarım

Bunları bende yapıyorum.Daha değişik birkaç tane daha var



3 kişi yürürken 3 kişinin geçemeyeceği bir yere gelince yalnız kalan olmamak için savaşırım

Uyurken elim veya bacağım dışarıda kaldığında sanki yatağın altından biri çekicek diye korkumdan sıkı sıkıya örtünürüm

Elimi sık sık yıkarım

Az konuşan insanlarla muhabbet etmeyi daha çok severim (daha çok bilgili olduklarını düşünürüm)

Şimdilik aklıma bu kadar geldi

O ikisini ben de yaparım.