Barış Abi, yıllar yıllar önce "Bugün bayram erken kalkın çocuklar" melodisini ezberletmişti -ki hala radyo, televizyonlar da çalar ve dillerden de düşmez. Bayram gelipte bu şarkıyı sosyal ortamlarda paylaşılmamış olarak görmek mümkün mü ?!
Böyle tatlı dizeleri ağzımıza pelesengleştirmiş bu fevkalade adamı unutmak ne mümkün!




Yanlış hatırlamıyorsam, 85-86'larda yayınlanmaya başlamıştı. Tabi o zamanlar ben daha portakal ağacında meyveyim. Yıl olmuş 90'lar 2000'ler ve ben yeni yeni tanıyorum eh malum daha yaş 10-11.
İyice kavramışım artık, Bu Gün Bayram! ve bugünün güzelliğini anlatan bir şarkı. Barış Abi sağolsun, günümüze daha bir tatlılık kattı. Şimdilerde, yani yıl 2012 ama hala ağzımızda dolaşır durur. Bir bu kadar yıl daha duracağı aşikar.

Lafı fazla uzatmadan,

“Giyelim en güzel giysileri/Elimizde taze kır çiçekleri, üzmeyelim bugün annemizi...” dizelerinin sahibini, Barış Abimizi buyrun dinleyelim.

Şeker Kız Candy

70'lerin ortaları ve 80'lerin başları hit yapmış anime serisi, Şeker kız Candy. Ve elaya vuran yeşil gözleri ve kısa boyuyla dizinin kahramanı, Candy.



Kendisini tanıdığımızda ufak tefek çocuklardık. O dönemlerde Voltran, Robotech gibi çeşitli seriler de vardı fakat bazı seriler çok daha ön plandaydı tabi ben Candy serisini hala sevmem fakat bilakis bütün kızlar bu seriye ve daha sonraları 1-2 seriye hasta olmuşlardır -ki o dönemin neredeyse bütün kız çocukları Anthony'e aşıktır. Tabi Candy sağolsun daha sonraları G. Grandchester Terrence karakterine abayı yakmışlardır.

Seri öyle acıklı ve öyle dramatik olabiliyordu ki bazen bu izlenimlerden sonra rüyalara girme durumuda aşikardı. Acayip bir Küçük Emrah'ın Japon modeli mevcuttu. Her ne kadar iyi yanlarını da görsekte şu an birilerine sorsak "çok üzülüyordum" diye hemen lafa öyle başlanır. Yada ben öyle görüyorum. Seri hakkında çok fazla bahsetmeye gerek yok, bilen zaten biliyor. Eskilerin nadide eserlerinden biri.


Buyrun serinin açılış şarkısı ve biraz da olsa hafızalarımızı tazeleyelim.

Watashi wa, watashi wa Candy!

Bir zamanlar insanların diline dolanan reklam

Bir bilmecem var çacuklar - haydi sor sor

Susam Sokağı



80'lerin sonu 90'ların başında çocuk olmanın en keyifli yanlarından biridir, Susam Sokağı. Edi'siyle Büdü'süyle, Kurabiye Canavarıyla, Kermitiyle hepsi ayrı ayrı eğlenceli hepsi birbiriden matrak karakterlerle günün en beklenen saatleriydi. Her ne kadar ben geç zamanlarda fark etmiş ve izleyebilme olanağına sahip olsam da izlediğim günleri asla unutmam.

"Sev dünyayı açılır her kapı işte susam sokağı" ile sosyal mesajları vermeyi de eksik etmeyen bir yapımdı, Susam Sokağı. Zamanında anneannelerle izlenen bu programdan bahsedince bilmeyen nesillerle birlikte gurur duymamızı sağlayan bu eğlenceli programın, şimdilerde sadece klasikler arasında yer alması bir yandan da üzücü.


Unutmadan, bizlere saymayı da öğreten bir programdı.

Mesela şuna bir bakın;




Susam Sokağını seviyoruz. Seviyoruz çünkü, gerçek olmasını isteyen tek kişi olmadığımızı biliriz. Ailemiz evde değilken, evde susam sokağı seyreden tek yalnız çocuk olmadığımızı bildiğimiz için severiz. Oyuncak bebeği üşümesin diye üzerini örten bir çocuğa "o üşümez ki niye sarmalıyorsun" diyen sıkıcı bir yetişkin olmadığımız için severiz. Kurabiye canavarının o kurabiyeleri aslında yemediğini bile bile severiz.

"Nerede o eski bayramlar" kafasıyla açılmış bir başlık sanırım :P , güzel başlık olmuş :D

90'ların sonunda ve 2000'lerin başında çocuk olmuş ben için geçmiş denildi mi aklıma gelenlerden yalnızca biri:


Evet Capri-sun. Gerçi hâlâ daha bulunuyor bunlardan ancak küçüklüğümde çok popülerdi ve ben tadına bayılırdım, "aslanlı" favorim :D (iyi görsel bulamadım pek, kusura bakmayın)

Şu an bile canımın çekmesine yol açan içecek hatta yere koyup patlatma girişiminde bulunmayan çocuk var mıdır acaba. =D

Derim de inanmazlar, eskilerin tadı tuzu bile farklıymış. Kadir kıymet biliyormuşuz şimdilerde her şey elimizin altında olduğundan sağa sola atıp yenisi yok mu diyoruz.

Ehm.. Buraya mesaj atmam biraz saçma olabilir, zira 14 yaşında minniminnacık bir bireyim ben. -.-"

Yine de çocukluğumla ilgili hatırladığım birkaç bir şeyler var nostaljik sayılabilecek. Misal Yonca Evcimik'in Çılgın Bediş dizisini hiç unutmam.



http://www.youtube.com/watch?v=BPiNypBlRUg

Ablam hala jeneriğini ezbere bilir.

Gerçi diziyi hatırlıyorum da karakterlerden bir tek bunu hatırlıyorum tip olarak:




Kapanışı da bir Yonca Evcimik şarkısıyla yapayım bari okayi yamaşita kombamba. *w*



http://www.youtube.com/watch?v=seZIC-5rEAI

Bu şarkıyla kuzuları yakan çok çocuk olmuştur.

Dinlerken sözleri söylediğimi fark ettiğime göre hala unutamamışımdır demek. Çılgın Bediş, o zamanların en eğlenceli serilerinden biriydi. O hatırladığın karakterin adını unuttum ama o süzme yani o zamanlar öyle derdik, ve diğer karakterlerle birlikte eğlenceli bir diziydi. Her ne kadar diğer takip ettiğim diziler kadar olmasa da severek izlediğim aşikar.
Zaten bilmenin yok ama en azından hatırlayabilmen ve nostaljik olarak görebilmende iyi bir şey. =D

Çocukluğumuzun vazgeçilmezleri... Elimize para geçtiğinde koşup bakkala 1-2-3 ne kadar yeterse aldığımız o cipsler... Ama en önemliside o içinden çıkan TASOLAR...

Evet eskiden taso hastalığı vardı sonra daha gazla taso hissi kapışma isteğini uyandırdı.Böyle böyle inanılmaz bir rekabet başladı. Sokaklar savaş alanına döndü. Tasolar savaşların sonunda belli başlı kişilerin eline geçiyordu ama çocukluğumuzun en oyalayıcı unsurlarından biriydi tasolar