Ben korkunç bir bebekmişim. Konuşmayı çok erken öğrenmişim ve o kadar gevezeymişim ki, saatlerce susmaz, adamı deli edermişim. Kapı eşiklerine, pencerelere, perdelere, hatta düz duvara bile tırmanırmışım, sağdan soldan annemin ya da bakıcımın önüne atlayıp kalp krizi geçirttirirmişim.
Ayrıca, çok hayvansevermişim.
Mutfak lavabosunun altındaki dolapta, kurbağa beslemeye kalkışmışım. Eve gizlice bir sokak kedisi sokup yorgan dolabına gizlemiş, beslemek istemişim.
Sonra, yaralı kuşlar hep bizim misafirimizmiş.
Ayrıca, yolda yürürken çamur birikintilerinde zıplarmışım. Kırık kaldırım taşlarının üstünde deli gibi tepinerek ses çıkarırmışım. Ve bunlar yetmezmiş gibi, yolda gördüğüm her tümseğin, çıkıntının üstüne tırmanır, özellikle o park yapılmasın diye konulan mantar şeylerin üstünden sağa sola atlarmışım.
Annem beni kucağına aldığında, sağa sola öpücük atıp el sallarmışım.
Ayrıca çok bilmiş bir çocukmuşum. Yetişkinlere sürekli nutuk atarmışım. 3 yaşındaki çocuk, yetişkine akıl vermeye kalkışıyor?!
Sürekli herkesi korkuturmuşum. Ama aynı zamanda kendim de çok ödlekmişim. Bir saniye susmaz, durmaz, yerimde oturmazmışım.
Bir keresinde bulaşık deterjanını boşaltmış, (sıvı olanını) yerinde zeytinyağı ve yumurta akı doldurmuşum. 5 yaşındayken falan.
Kısacası korkunç, dayaklık bir bebekmişim. Annem iyi dayanmış.