bugün manganın son bölümlerini okurken luffy'nin denize düştüğü sahne beni yine derin sulara çekti. eiichiro sensei aslında bazı bazı çok sathî görünen bu geniş çaplı eserinde öyle hikmetli ve sırlı kokular bırakıyor ki bunu bugün daha bir fark ettimdi. şeytan meyvesi kullanıcılarının o kadar çok sevdiği, o denli meşgul olduğu biricik denizde yüzemiyor oluşları... elleriyle, ayaklarıyle dokunsalar hissetseler bile bütün vücutlarıyle girememeleri. girseler dahi bir destek olmadan zerrece bir şey yapamayacak oluşlarındaki gülünçlük. ve o gülüncün sırrı... olağanüstü bir güç; neredeyse tabiata ve gayet tabii insanlara boyun eğdirecek kadar taşkın bir gücün bedeli de pek acayip, cidden hikmetli. denize boyun eğdiremiyorsun. ve daha da garibi her an denize düşme tehlikesiyle karşı karşıya olmak, sürekli bu riski göz önünde bulundurarak hareket etmek, bu korku ve cesaretle... dünyalar kadar gücün olsa da ayağın kayıp denize düştün mü zayıf da olsa kendisini boğulmaktan kurtaracak herhangi birine ölümcül bir ihtiyacın hasıl olması... off kelimeleri içimden zor çekiyorum... uzadıkça uzuyor. hayat böyle işte. eiichiro sensei de bazı noktalarını fevkalâde yakalamış bu hayatın. tabii one piece'in büyüüüükçe bir izleyici kitlesi bu dediklerimi bir saniye olsun düşünmemiştir bile. düşünse dahi vay bee çok acayip deyip geçmiştir. ama bence gayetle düşünülesi noktalar. eiichiro oda'yı minnetle yad etmek istiyorum bu noktada. zira bu kadar popülerken bile güçlü mesajlar verebilmek hakikaten ve sahiden ve harbiden zordur nakama-tachi... sore dake ya!