Rolü Alanın İlk Kavgası bölüm1 Elinde eskimiş on yıl önceden kalma diyebileceğimiz, koyu mangal rengi pahalı ama gösterişsiz bir çanta vardı. Elbiselerinin durumu çantasının durumundan pek parlak görünmüyordu. İnce siyah bir bluzu vardı. Bir eli çantasında, diğer eli çantasının üstünde, dirseğini koyarak çenesine dayamıştı. Siyah bluzunun üstünde rengi solmuş siyah bir palto vardı. On dördünden büyük göstermeyen, açık tenli, siyah saçlı, alık mavi gözlü bir kızdı. Saçları hafif dağınıktı. Gözleri belli belirsiz bir merakla çevresine bakınıyordu. Saçını atkuyruğu şeklinde toplamıştı. Renksiz koyu dudaklarını ikide bir dişleriyle ikide bir kemiriyordu. Gözleri birini arar gibiydi. Hafifçe oturduğu yerden kalktı. Adeta bir kuş gibi sekiyor, sanki yürümüyordu. Kâkülleri yeni çıkan rüzgârın etkisiyle savruluyordu. Yürümeye devam etti. Mangal rengi çantasını açtı ve içinden buruşuk bir kâğıt çıkardı. Kâğıda biraz göz gezdirdikten sonra tekrar çevresine bakınmaya başladı. Buruşuk kâğıtta yalnızca üç kelime yazılıydı. Kargacık burgacık el yazısında yalnızca şunlar okunuyordu “Nerede olduğumu biliyorsun”. O da biliyor olmalıydı ki sakindi. Zaman zaman huzursuz gibi görünse de çabuk geçiyordu. Harap bir binanın önüne gitti ve durdu. Gri renkli yer yer is görüntüsüyle insanın içini kasvet kaplatan binanın giriş kapısına doğru yürüdü. Giriş kapısının paslı demirlerini elleriyle dokundu. Süt beyazı elleriyle kapıyı inceledi. Kapının kilitli olduğuna kanaat getirdikten sonra getirdikten sonra, alık mavi gözlerini kapıya dikti. Sonra bakışlarını yere indirdi. Yerdeki eski parkelere göz attı. Parkelerin birinde gördüğü ok işaretiyle başını hızla o yöne çevirdi. Laciverte dönüşen parlak gözleriyle parkeye baktı. Mangal renkli çantasından buruşuk kâğıdını çıkardı. El yazısında görülen hayal meyal görülen oku parkedeki okla karşılaştırdı. Tam ok işaretine benzemeyen ama andıran sembolü inceledi. Aynı şekil olduğunu anladıktan sonra bakışlarını yerden gökyüzüne dikti. Gözlerini kıstı ve koyu dudaklarından şu sözcükler döküldü.
- Seni buldum… Yakında… Dedi.
Koyu lacivert bakışlarıyla ahşap binaya baktı. Oraya bıraktığı çantasını almak için kalktığında soğuk nefesi ensesinde hissetti. Bir şey olmamış gibi çantasını alarak arkasına bakmadan yürümeye başladı. Ocak’ın sekizinde olmalarına karşın hava yalnızca soğuktu. Eskimiş siyah potinlerini yere sağlam basarak kararlı adımlarla yürüyordu. Siyah saçları daha fazla dağılmıştı. Ensesinde hissettiği soğuk nefesi unutmuyordu. Ahşap binadan epey bir uzaklaşmıştı. Hava çok soğumuştu. Amacına… Babasına ulaşmasına az kalmıştı.

Yeni bir gün, yeni bir gökyüzü ve yeni umutlar. Mangal çantalı, solgun çehreli, on dört yaşındaki kız elinden hiç düşürmediği buruşuk kâğıdıyla bir dükkânın önünde durdu. Hem kâğıda hem de dükkâna baktı. Dükkânın sağ penceresinin yanında küçük bir ok işareti vardı. Çocuksu düşlerinden sıyrılmaya zorlanmış billur gözleriyle oka baktı. Gözler kalbin aynasıdır derler. Evet, küçük kızın gözleri umutla parıldayıp söndü. Dükkânın yanında şişman minyatür bir aşçı elindeki levhayla, yılışık gülümsemesiyle “hoş geldiniz” diyordu. Küçük kız siyah potinleriyle merdivenlerden indi. Mangal rengi çantasına elinden hiç düşürmediği buruşuk kâğıdını koydu. Mavi gözleri dimdik dükkân diye nitelendirdiği kafenin camından baktı. İçeride mini bir bar vardı. Barda çok zayıf, yüzü kemikli, hafif esmer, sakalsız, ellisinde olan bir adam duruyordu. Bar hafif bir Fransız esintisi taşıyordu. Ama bu barın döşeniş şekli kendi ülkesinin stilleriydi. Barın içi yavruağzı rengindeydi. Piyano ve keman nameleri kafenin her bir yanında dalganıyordu. Barın yavruağzı duvarlarına insana huzur veren tablolar yerleştirilmişti. Masalar meşe kabarmalıydı ve siyah rengindeydi. Ama güneş ışığı vurduğunda loş maviye dönüşüyordu. Mini barın tam yanında küçük bir kadın heykeli vardı. Olağanüstü bir zıtlıkla büyük özen gösterilen ve pahalı eşyalarla donatılmış kafenin en değersiz ögesi gibiydi. Heykeldeki kadın mizahi bir gülüşle size bakıyordu. Gözlerinde hafif bir alaycılık vardı. Mini barda ise birbirinden pahalı içki vardı. Bar sahibi adam sıcak bir gülümseyişle:
- Hoş geldiniz hanımefendi. Ne arzu edersiniz? Diye sordu. Bar sahibinin bu soruyu söyleyiş biçimi yüksek bir kademeden geldiğinin bir göstergesiydi. Katıksız bir İstanbullu ağzıyla konuşuyordu. Küçük kız süt beyazı elleriyle deri kaplama menüyü eline aldı. Biraz göz gezdirdikten sonra:
- Bana bunlardan hangisini tavsiye edebilirsiniz? Dedi. Kafe sahibi şarkı söyler gibi saydı. Küçük kız bir tane Frappoucino istedi. Birkaç dakika sonra kıza istediğini getirdi. Kız içeceğinden bir yudum aldı ve dün karşılaştığı olayları düşünmeye başladı. Birkaç dakika sonra bar sahibi kızın yanına geldi:
- Benim kafemden bir şey alıp dokunmayan nerdeyse hiç yoktur. Sanırım siz ilk olacaksınız. Beğenmediyseniz başka bir tane getireyim. Dedi.
Küçük kız bir an anlamamış gibi adamın yüzüne baktı. Sonra mavi gözleri hayretle açıldı.
- Aaa… Hayır… Hayatımda görüp görebileceğim en güzel Frappoucino idi. (uzun bi süre yazı yazmayabilirim yorumlarınızı bekliyorum)