Bölüm 12
“Vay Alev?” dedi Semih sırıtarak. “Dergi kapağı ha? Daha güzel pozlar verebilirdin değil mi?”
Diğer erkekler gülmeye başladı.
“Oğlum sen kızı cosmopolitan kapağında görmedin herhalde daha fazlasını bekleme.” Diye göndermede bulundular.
“Kesin artık sesinizi” dedi Alev. “Kazayla oldu o.”
“Kazayla!?” dedi Semih vurgulu bir ses tonuyla. “Vay be kızım ne safsın. Hangi erkek senin fotoğrafını kazayla çeker?”
Sonra sesini farklı bir tona bürüdü ve:
“Aaaa bakın kazayla bir 90-60-90 çekmişim!” diye dalga geçti. “Bence seni koruyacak bir sevgiliye ihtiyacın var, ha?” diye de ekledi imayla. “Yoksa daha ne pozlar çekerler kim bi-“
“Tamam Semih yeter ama!” dedi Alev elindeki kitapları sıraya sertçe koyarak.
“Ne varmış ki” dedi Semih Alev’in burnunun ucuna kadar gelerek.”Benimle çıksaydın O’nun kafasını kırardım.”
“Komiksin” dedi Alev tiksinir gibi. “Bunu gidip kendi sevgiline söyle.”
Ardından hızlı adımlarla sınıftan çıktı. Semih bunu vurgulamak için her fırsatta bir bahane bulurdu zaten. İlla ki çıkma teklifini farklı şekillerde yeniler dururdu. Tabi bu teklif O’na olan sevgisindenmiş gibi de değildi hiç…
…………..
“Sen emin misin?!”
Enes’in sesi oldukça yüksek çıkmıştı.
“Artık bi önemi yok çünkü şimdiden okulun yarısı duymuştur.” Dedi Yiğit kızarmış bir suratla.
“5 metre koymak o kadar basit değil biliyorsun. Siz çıkmıyorsunuz bile!”
“Biliyorum ama benim yüzümden incitilmesini istemiyorum.”
“Haha ne komik” dedi Enes yapmacık bir gülümseme ile. “Oğlum sen erkek misin yoksa kız mı? Bu kadar duygusal olma! Bırak kızı ne hali varsa görsün. Bu kadarı da senin suçun değildi sonuçta. Başına bela alacaksın sonra..”
“Alacağım bela O’nun için olsun boşversene…” dedi Yiğit mırıltıyla.
“Vaay uçmuşuz abi”
“Ne o birden değişiverdin? Kız lafı bu tarafa çekilince ilgini çekiyo bakıyorum da.”
“Eh..” dedi Enes kasıla kasıla. “Biliyorsun beni…”
“Bilmem mi…”
Hay bilmez olaydı. Bir gün bu huyu kendine dokunacak diye korkuyordu.
Bütün okul çalkalanırken haber çoktan Alev’e ulaşmıştı. Herkes Yiğit’in Alev için beş metre koymasından bahsediyordu. Beş metre olayı teorik olarak Alev’in yanına arkadaşlık dışı sebeplerle beş metreden fazla yaklaşmamaların için b ir uyarıydı. Pratikte ise kıza ilişmeyin gibi bir şey. Tabi ki kimse ciddi ciddi metre hesabı yapıyor değildi…
Alev hayretler içindeydi. Çünkü Yiğit’in O’nun için beş metre koyması büyük olasılıkla… O’nu sevdiğini gösterirdi! Tabi bu o kadar da kötü bir şey değildi. Hatta hiç kötü değildi. Okulun en hoş erkeklerinden biri tarafından sevilmek… Utanç verici olduğu kadar mükemmeldi de! Onunla yüz yüze gelmeyi hiç mi hiç istemiyordu. Gerçekten de çok utanıyordu. Ama istemediğinden değil. Belki bunu bir kez yense çok daha kolay olurdu ama o ilk çok zor olacak gibiydi…
Birşeyden ne kadar uzak kalmaya çalışırsanız o kadar çok yaklaşırsınız. Kaçtıkça kovalanmak gibi.
Alev de kaçmaya çalışıyordu şimdi. Bu düşüncelerle gözden uzak olacağını düşündüğü bir yerlere gitmek istedi. Bahçenin kuytu kısımlarından birine. Oraya doğru yürürken o ağacın altında Yiğit’le olan konuşmaları geldi aklına. Gülümsedi. Bir an her şey şaka gibi geldi. Ve o anda, uzakta, ağacın altında oturmuş kitaplarla oyalanan bir imkansızı gördü: Yiğit’i. Gerisingeri dönüp gitmek istedi. Ama bunu kasıtlı yaptığı çok belli olacaktı. Ondan kaçıyormuş gibi görünmek istemiyordu. Bu da O’nunla ilgilendiğini gösterirdi çünkü. O yüzden yolunu hafifçe saptırıp biraz daha uzağına oturdu. Kalbi yerinden fırlayacak gibiydi. O’nun görüş alanında olmak bile…
“Şey…”
Düşünceleri yarıda kalmıştı. Yiğit’in yumuşak sesiyle irkildi. Açıkçası bunu beklemiyor da değildi. Başını kaldırıp yavaşça O’na doğru çevirdi. Yeşil gözlerini O’nunkilere dikip /ne var/ dercesine baktı.
“Ee, şey, duymuşsundur…” diye geveledi Yiğit. O da çok heyecanlı görünüyordu.
“Evet duydum” dedi Alev sesini normal tonda tutmaya çalışarak.
“Bak, Semih’in seninle uğraştığını duydum ve.. Bilirsin, sana kendimi affettireceğimi söylemiştim. Yani pek fazla.. Sana… İlişmemeleri için… Beş metre koymak… Evet bunu yapmak en mantıklısı gibi geldi!”
Alev biraz hayal kırıklığına uğramış gibiydi. Yani tüm bunlar sadece affettirme zırvası için miydi? Sevmek, hoşlanmak ya da onun gibi bir şey yok muydu? ‘Ne düşünüyorum ki ben’ dedi kendi kendine. ‘Bunun olamayacağını zaten biliyordum…’
O anda Yiğit Alev’in düşüncelerini okurcasına derin bir nefes aldı ve:
“Affettin mi?” diye sordu şüphe içinde. Alev’in utançtan kızarmış yanakları bir nevi cevap gibiydi zaten.
“Sanırım evet” dedi Alev kısık bir sesle bakışlarını yere dikerken. Yiğit bunu duyunca biraz olsun rahatlamıştı artık.
“Aslında biliyorsundur. Yani şeyi, çömler için bir alıştırma partisi yapılır her sene ve bu yıl biz düzenliyoruz…”
Yiğit yutkundu. Epey zorlanacak gibiydi.
“Genelde herkes eşiyle gelir. Yani tabii ki zorunluluktan değil ama yalnız giden olmaz pek..”
Sonunda bir anlığına cesaretini toplayan Yiğit, Alev’in oturduğu bankın önüne diz çöktü ve:
“Baloda eşim olur musun?” deyiverdi.
Yiğit’in her kelimesinde biraz daha açık kalan Alev’in ağzı şimdi tamamen açık kalmıştı. Söyleyecek tek kelime bulamıyordu. Herşey o kadar hızlı oluvermişti ki gerçek olup olmadığını ayırt edemiyordu.
“Şey…” dedi sonunda şaşkınlığını az da olsa kenara bırakarak. “Bu.. tam olarak ne demek?”
Yiğit daha da rahattı şimdi. En azından sesindeki heyecan kekelemesine sebep olmuyordu artık.
“Benimle baloya gelir misin? Demek. Ya da.. Koluma girip kavalyen olmana izin verir misin? Demek…”
“Yani.. Güzel olurdu..” dedi Alev. Neden sonra biraz sesli düşündüğünü fark edip kıpkırmızı oldu.
“Peki, bunu evet olarak kabul ediyorum” diye gülümsedi Yiğit. Ardından “Görüşürüz!” deyip koşarak oradan uzaklaştı.
Alev ise hala bir nebze gergindi. Kendini tamamen rahat hissedemiyordu. Nasıl hissedebilirdi ki? Az önce biri önünde diz çöküp kendisiyle partiye gelmesini istemiş ve kendisi de öyle veya böyle kabul etmişti ya da öyle görünmüştü, pek de bir fark yoktu. Hemen odasına gidip duşa attı kendini. Ne kadar çabalasa da bir yarısı sürekli O’nu düşünüyordu. O’nu, mükemmel yüzünü ve kalbine dokunan sözlerini…
Yiğit de Alev’den çok farklı bir halde değildi. Tarif edilemez bir heyecan duyuyordu içinde. Öyle ki bazen inanamasa da kendini O’nunla ilgili hayaller kurarken buluyordu. Ama buna en ufak bir itirazı yoktu. Öyle mutluydu ki… Bir gün buna pişman olacaksa bile umrunda değildi…

Enes'in ikilemleri artıyor mu? Arkadaşlığı mı yoksa içindeki arzular mı O'na yol gösterecek? Yiğit ve Alev bundan sonra ne yapacak? Hepsi ve daha fazlası, 13. Bölümde! Bizden ayrılmayın!

Devamını yorumlarınızı gördükçe yazacağım. Sanırım millet biraz meşgul bu aralar

ilk mesajımı buraya yazıyorm, değerimi bil serena-chan xD daha yeni takip etmeye başladm bu fan fic.i mükemmel gidiyo, sardı beni açıkçası. bi süredir üye olmak istiyodum buraya ama yazmak için yorum beklediğini görünce hemen üye olayım dedim işte söylüyorum YAZZ!!! merakla bekliyorm yeni bölümü ona göre. bu arada Yiğit iyi çock, hoş çocuk da, biraz fazla hassas sanki

Kuzum Elbette yazmalısın >__>

Okudugumu ve yenı bölümleri ne kadar hevesle beklediğimi biliyorsun

***Bu arada fırtınadan önce ki sessizlik gibi...
Herşey haddinden fazla iyi gidiyor sanırım
Hıım ... bakalım olay nerden patlak vercek .... ve de sevde yi neden sevemedim acaba ...?
Neyse yaz hadi artık 13 'ü
biliyorum bu aralar fazla ihmal ettim seni ...Gomen ...iyiki bir çiçek değilsin yoksa kurur ve ölürdün .... ama döndüm ve okuyorum ...en kısa zamanda da 13'ncü bölümü bekliyorum ...
Beni sevmeye ve yazmaya devam ...

ya ben kacırdım bu hikayeleri ve hepsinide okuyamam soyle bir ozet filan yapsan "special" adı altında ilk 13 bolumun kısa bir ozeti?? hı??

güzel gidiyor devamı nı bekliyorum

bak canım ;
hayranların ayakta ve senı beklıyorlar.
fırsat bulur bulmaz yenı bölumu koyarsan zevkle okuyacağımıza emınım =))

evet, evet kesinlikle!! bn de merakla bekliyorumm!! ayrıca ben de pek sevmedim sevde yi, elif le enes in arasını bozacak kanımca...